zondag 15 november 2015

Van angsthaasje naar dappere lieverd

Onderstaand verhaal is geschreven door Merel van de Horst. Merel is een van de pleeggezinnen van Dierenopvangcentrum Hokazo en vangt moederpoezen en kittens op. Daarnaast biedt ze regelmatig een tijdelijk thuis aan een of meer angsthaasjes, om ze te socialiseren en ze zo een grotere kans te geven op een liefdevol, permanent thuis. Merel heeft in 2014 zelf angsthaasje Snoes van Hokazo geadopteerd. Hieronder vertelt ze haar verhaal.

Het verhaal van angsthaas Snoes


Al heel lang wilde ik graag een huisgenootje erbij voor mijn poes Noortje. Mijn enige eisen waren dat het nieuwe poesje sociaal was en van knuffelen hield. Op naar het asiel, daar kennen ze de katten en hun karakter en krijg je professioneel advies. Ik wilde alvast een keer gaan kijken, want ik wist zeker dat ik ze het liefst allemaal mee naar huis wilde nemen en dat de keuze misschien moeilijk zou worden. Nadat ik wat poezen had gezien was de keuze al wat moelijker, tot ik vroeg of ze ook angsthaasjes en langzitters hadden. Ik heb namelijk een zwak voor ‘kneusjes’. Een vrijwilliger bracht mij naar een aparte kamer, een kamer vol angsthaasjes.

Op slag verliefd

En daar zat ze, Snoes, 9 maanden oud en niemand die ooit interesse in haar had getoond. Met een bakje snoepjes in de aanslag ging ik de kamer binnen. Die snoepjes zag ze wel zitten, wel eng natuurlijk, en een aaitje ook wel, al was dat nog een beetje enger. Maar met een rustige benadering mocht ik haar aaien en dat vond ze stiekem toch wel heel erg fijn. En ja ik was opslag verliefd.

De keuze was gemaakt, ik hoefde niet langer na te denken, Snoes mocht mee naar huis. Een week later ben ik haar op komen halen, alles was in gereedheid gebracht voor de kleine meid. Natuurlijk volgde er een spannende dag voor Snoes, reismand in, auto in met vreemde mensen naar een vreemd huis. Eenmaal thuis had ik speciaal een kamer voor haar ingericht, brokjes, water, mandje, speeltjes en een krabpaal met huisje waar ze zich kon terugtrekken.

Ieder uur ging ik even kijken, zat op de grond rustig tegen haar te praten en heel veel te ‘knipperen’ met mijn ogen, een soort kattentaal waarmee je zegt “het is goed”. Ieder uur durfde ze meer en na een paar uur kwam ze al voorzichtig snuffelen en liet ze zich aaien (en verwennen, de liefde van een kat gaat nu eenmaal ook door de maag!). Al snel kreeg ik kopjes en kroeltjes van haar en begon ze te spinnen, dat geeft een enorme voldoening als je langzaam ziet dat ze begint op te bloeien. Steeds een stapje verder gingen we, de deur open zodat ze zelf kon kiezen wanneer ze klaar was om meer te ontdekken.

Snoes toen ze net bij Merel woonde


Kennis maken met Noortje

Tijd om kennis te maken met het andere huisgenootje. Er was mij verteld dat angsthaasjes hele sociale poezen zijn en dat klopt zeker! Met een hekje ertussen konden ze rustig snuffelen aan elkaar en Snoes was erg nieuwsgierig, nu was Noortje de ‘bangerik’. Dit een paar dagen gedaan te hebben, is het hekje verwijderd en kon Snoes verder op onderzoek, ja ook dat is eng! Ineens zoveel ruimte met allemaal ‘gekke spullen’ die ze in het asiel niet hadden. Al snel had ze door dat onder de bank een prima schuilplekje was als het allemaal te spannend werd.

Ik heb Snoes laten aanrommelen, wilde ze onder de bank, prima. Wilde ze op onderzoek uit, helemaal goed. Je moet geduld hebben en zeker niet dwingen! Ze komt vanzelf als ze zich veilig voelt. Ik geloof dat dit 2 dagen heeft geduurd, daarna dabberde ze rond om alles te onderzoeken en maakte ze echt kennis met Noortje door samen te spelen.

Lieverd

Ik heb Snoes nu een half jaar en ik ben ontzettend blij met haar. Ze is van angsthaasje opgebloeid tot dappere lieverd, want naast spelen vind ze het heerlijk om te knuffelen en kan ze gigantisch goed de clown in huis uithangen. Als ik na een dag werken op de bank plof komt ze meteen bij me liggen, ze ‘ploft’ dan ook echt tegen me aan en overlaadt me met kopjes. Na een aaisessie vlijt ze zich tegen me aan om spinnend in slaap te vallen. En als ik naar haar kijk, smelt mijn hart keer op keer en niet alleen dat van mij, ze heeft al vele harten veroverd van mijn vrienden.

Snoes nu

Het lijkt wel of ze mij iedere dag bedankt dat ik haar een kans heb gegeven, door de liefde die ze mij geeft of de manier waarop ze mij aankijkt. Er zitten zoveel angsthaasjes in het asiel die ook een kans verdienen. Natuurlijk is een ‘kant en klare’ knuffelkat leuk, maar hoe groot is de voldoening en beloning als je je nieuwe viervoeter ziet opbloeien door jou!? En geloof me, Snoes zit nooit meer onder de bank, een enkele keer als er ergens een hard geluid is, maar na 2 minuten wint haar nieuwsgierigheid het van de angst. Zelfs bij de dierenarts was ze een dappere meid!

Zoek jij een poes of kater die sociaal is en van knuffelen houdt? Denk dan eens aan een angsthaasje! Want een angsthaasje wordt een dappere lieverd!



zondag 8 november 2015

Hoe is het nu met… Jabulani

Qua langzitters spande onze jack russel Jabulani absoluut de kroon. Op 27 juni 2010 is hij zwervend op straat gevonden en naar ons asiel gebracht. Hij was niet als vermist opgegeven, niet gechipt en zijn eigenaar heeft zich nooit gemeld. Zeer waarschijnlijk een dumpertje dus. Het verhaal van Jabulani lees je hierMaar liefst 5 jaar lang (!) wachtte Jabulani in het asiel op een nieuw baasje. Soms leek zijn situatie uitzichtloos, zakte de moed ons in de schoenen, waren we bang dat zich nooit een geschikt iemand voor onze Jab zou melden, maar van opgeven was nooit sprake. En op 1 juli 2015 werd het lange wachten dan toch eindelijk beloond… Jabulani vond zijn forever home!

Onderstaand verhaal is geschreven door Ben Ederveen, het nieuwe baasje van Jabulani.

Inmiddels is het 7 weken geleden dat Jabulani op reis is gegaan vanuit Uden. Vanuit zijn beleving is hij aan een snuffeltocht begonnen, want zo ontdekt hij dagelijks zijn nieuwe omgeving en wat hij daar op zijn pad tegenkomt.


Wekenlang is Ben op zaterdag naar het asiel gekomen om met Jabulani te gaan wandelen. Zo leerden ze elkaar steeds beter kennen en werd een goede basis gelegd voor het latere 'samenwonen'. 
1 juli 2015, de dag van vertrek. Heel spannend en emotioneel. Jabulani heeft 5 jaar in het asiel gewoond, dan krijg je een diepe band. Dat is onvermijdelijk. Het afscheid was dan ook niet gemakkelijk...

Jabulani leek het allemaal prima te vinden. Misschien heeft hij 'voorvoeld' dat hij eindelijk op weg ging naar zijn permanente thuis. Ook onderweg naar Zeeland (toch 2 uur rijden) heeft hij zich voorbeeldig gedragen.

Nog iedere dag kiest hij voor een nieuwe straat of plantsoen op de wandelrondjes om daar op zijn eigen manier dat nieuwe stukje omgeving te verkennen. Met zijn neusje eerst een aantal minuten in de lucht, zijn staartje nog in de krul. Zijn oogjes speuren de objecten af en als zijn oortjes ook de rust ervaren zet hij zijn pootjes op het nieuwe pad. Snuffelend over de grond en daar waar nodig toch even een markering aanbrengen dat hij er is geweest. Zo heeft hij ook mij al in veel straten en op plekjes gebracht die ik als mede-inwoner van Oostveen nog niet had gezien.

Bij Jabulani kreeg ik van zijn verzorgers een kleine “gebruiksaanwijzing” mee . Absoluut noodzakelijk om voor hem een rustige en stabiele leefomgeving te creĆ«ren. Tijdens onze eerste weken was het vooral de onzekerheid van de nieuwe omgeving die hem alert hield maar gaandeweg heb ik me verplaatst in zijn positie en de wereld ook echt vanuit zijn ooghoogte bekeken. En ja, dan is een vrachtwagen of tractor die voorbij dendert een angstig object. Gelukkig wint hij snel aan vertrouwen en houd ik hem in de veilige omgeving. Hij verrast mij steeds weer door een volgende keer dan met minimale aarzeling door te gaan en niet met angst te reageren.

Met zijn soortgenoten, klein of groot, blijft hij jammer genoeg nog wat onhandelbaar als ze te dicht op zijn pad komen. De kleine vriend staat echter hard te kwispelen mochten ze achter een hekwerk of tralie van een tuin zitten. Dat laatste heb ik hem ook in de hondenopvang eens zien doen toen hij uit zijn riempje was geschoten. Het lijkt een mooie herkenning te zijn en bevestigt dat hij het in al die jaren goed heeft gehad in de dierenopvang in Uden. Een dik compliment is op zijn plaats voor al die geduldige en geweldige medewerkers die de moed voor hem nooit hebben opgegeven!!

Van vijf jaar in een kennel naar een warme huiskamer die je moet delen is ook niet zonder slag of stoot verlopen, en dan enigszins letterlijk. We ontkwamen er niet aan dat hij de gehele kamer als zijn domeintje zag, aangezien hij daar toch meer vertoeft dan zijn nieuwe baas. Het gedrag daartoe kon ik eerst niet geheel begrijpen maar gelukkig dat de gedragsdeskundige van HoKaZo dit wel verklaarde. De bank die hij tijdens mijn afwezigheid ook benutte en waar ik in de avonduren dan zat was reden om mij en de bank te omcirkelen afgewisseld met lang aanstaren. Doordat zijn staartje ook laag stond werd mij geadviseerd alert te zijn en hem enigszins te negeren.

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Gelukkig is ondertussen met veel geduld geen enkele ruimte meer een discussie tussen ons. Maar een Jack Russel blijft een beetje ondeugend dus als je dan niet thuis bent neemt hij zijn plek op de bank in om buiten de voorbijgangers en mij te spotten. Slechts de haren die hij achterlaat zijn getuige van dat hij er zat, want met zijn enthousiaste begroeting als ik binnen kom verraadt hij zichzelf niet. Naast zijn ondeugendheid zijn de kenmerken uit het filmpje ook echt typisch Jabulani; zijn loopje, het losschudden van de regen of stress en zijn enthousiaste manier van even tegen je aan komen draaien om een knuffel en aai te krijgen. Voeg daar nog het heerlijke geluid van tippelende pootjes op de keukenvloer aan toe en zijn zachte snurken tijdens zijn rustmomentjes om het compleet te maken. Ik hoop dat hij de komende tijd nog tot verandering kan komen en naast het genot van een warm huis ook nog leert genieten van contact met zijn soortgenootjes zonder stress...”happy dog” “all the way”.