zondag 18 oktober 2015

Lastpakken en langzitters… onze honden met bagage (Amor)

Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.

Het verhaal van de vrolijke ‘bestempelde’ spierbundel Amor


Op 25 augustus 2013 is Amor bij ons binnengebracht. Wat hij in de pak ‘m beet anderhalve dag daarvoor heeft moeten doorstaan is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Beschimpt, getreiterd, opgejaagd en in een hoek gedreven… door meer dan één persoon en dat uren lang. Tegen de tijd dat de professionele hulpdiensten arriveerden was de arme jongen natuurlijk compleet doorgedraaid. En in blinde paniek heeft hij uiteindelijk een van onze ambulancemedewerkers gebeten. Verklaarbaar. Logisch. Zelfs de meest zachtaardige hond zou zich in zo’n situatie met hand en tand verzetten. Maar de stempel was uitgedeeld: bijtgevaarlijk. Toen een paar dagen later de stofwolken wat waren gaan liggen en Amor een beetje tot rust was gekomen, werd zijn eigenlijke karakter zichtbaar. Amor bleek een lieve, vrolijke, speelse jongen. Niet gevaarlijk en onbenaderbaar, maar heel toegankelijk en dol op aandacht. Maar de stempel, die dagen daarvoor op zijn ‘paspoort’ was gezet, bleef staan. Die is onuitwisbaar. En dus wordt elke potentiele, nieuwe baas steeds weer voor Amor ‘gewaarschuwd’… Zo gaat dat in de hondenwereld. Zeker bij een asielhond en al helemaal als je een Stafford bent. Begrijpelijk natuurlijk. Een nieuwe eigenaar moet het volledige verhaal van Amor kennen, wij willen niks verbergen of verdoezelen. Maar het feit dat hij zo wordt beoordeeld op één incident dat zich in zijn donkerste dagen heeft afgespeeld voelt niet eerlijk. En het feit dat hij zo vaak wordt afgerekend (soms zelfs afgeschreven) op basis van één incident IS gewoon niet eerlijk. Inmiddels is dus ook onze Amor een langzitter, een lastig te plaatsen, ‘bestempelde’, viervoeter. Een hond met bagage.

Reden voor extra aandacht en de reden waarom ik me in de afgelopen week wat intensiever met Amor heb bezig gehouden. Dat had ik tot die tijd eigenlijk nog niet echt gedaan. Natuurlijk ken ik Amor al lang, heb ik hem eten gegeven en wel eens uitgelaten. Maar elke hond (in elk geval de langzitters) heeft bij ons zo’n beetje zijn eigen, vaste verzorgers. Een paar mensen die hij door en door kent en vertrouwt, die hem de broodnodige extra aandacht en afleiding geven. Niet voortdurend andere, nieuwe gezichten, dat geeft zo’n beestje ook rust en regelmaat. Niet onbelangrijk in een asiel. En ik behoor(de) niet tot de vaste fanclub van Amor. Dus heb ik hem – met een redelijk objectieve blik en houding – in de afgelopen week beter leren kennen. Op de wei, aan de lijn en in de kennel.

Amor

Gewapend met snoepjes ben ik de wei opgegaan, begroet door een enthousiast op me af stormende Amor. En ik moet zeggen… best indrukwekkend, die spierbundel. :-) Maar hij liet me netjes binnen en dat heb ik bij menig hond wel eens anders meegemaakt. Geen geduw, gespring of gewiekste ontsnappingspogingen. Mooi. Zo snel als hij was gekomen, was hij ook weer verdwenen. Als een paard in galop over de wei. Amor nam een ‘duik’ in het zwembadje, viste een tweede tennisbal van de grond, kwam weer op me afgerend, incasseerde een aai over zijn bol en ging er weer vandoor. Dit tafereel herhaalde zich in de tien minuten die volgden een heel aantal keer. Eerste (hernieuwde) indruk: Amor is écht leuk. Een vierjarige pup (geboren rond 1 augustus 2011) die dol is op spelen, ravotten, water en ballen. Uit enthousiasme een beetje lomp zo af en toe, maar nooit op een opdringerige of hardhandige manier. En hoewel hij echt wel van een knuffel houdt, ontbreekt het hem gewoon aan het geduld om lang genoeg stil te zitten. Tenzij hij is uitgeraasd (maar dat kan best even duren ;-)).

Amor

Tijd voor een snoepje besloot ik na een klein kwartier en meteen eens even testen hoe het zit met zijn ‘gehoorzaamheidstraining’. Met tweeënhalve tennisbal in zijn bek, kwam Amor onmiddellijk naar me toe toen ik hem riep. Ik liet hem het lekkers zien. Dat wilde hij wel, maar ja, dan moest hij zijn geliefde ballen loslaten… Of niet? Je zag hem bijna denken… Hoe ga ik dát doen. Geloof me, hij heeft zijn uiterste best gedaan om het snoepje met ballen en al aan te nemen. Haha. Geen succes. En ook geen probleem, want op het commando ‘los’ liet hij zijn tennisballen meteen vallen. Op het commando ‘zit’ ging Amor keurig zitten en bij ‘af’ zakte de lieve spierbundel zonder aarzeling door zijn poten en ging op de grond liggen. Zijn beloning pakte hij heel voorzichtig en rustig aan, zelfs bij het kleinste stukje heb ik geen tand gevoeld. Met vlag en wimpel geslaagd voor de basistest dus. Al wist hij wel steeds niet hóe snel hij na het snoepje de tennisballen weer van de grond moest graaien en er als een speer vandoor moest gaan. In volle galop denderend over de wei, zwembadje in, zwembadje uit, met één, twee en heel soms (als het ‘m lukte) drie ballen in zijn bek. Ach, je kunt niet alles verwachten hè. ;-) We hebben nog een paar minuten gespeeld en gedold en toen ben ik weer gegaan. Met toch een paar nieuwe indrukken van Amor. Wat een vreselijk leuke, grappige, slimme hond is dat.


Amor

Tot slot nog een paar wapenfeiten. Amor is ontzettend speels en behoorlijk energiek. Hij geniet enorm van het buitenzijn. Maar eenmaal tot rust gekomen in zijn kennel, is het echt een lekkere knuffelkont die het heerlijk vindt om geaaid te worden of gewoon ontspannen samen te zijn. Toch plaatsen we hem niet bij kleine kinderen. Daarvoor is hij gewoon te lomp. En met zijn kracht en lichaamsbouw, is het ‘omver-werp-risico’ voor de jongsten onder ons net iets te groot. Hoe sterk Amor is, merk je ook goed als je met hem gaat wandelen. In eerste instantie wil hij namelijk graag met volle vaart vooruit. En zijn volle vaart gaat toch nét iets harder en sneller dan die van jou. Trekken dus. Maar na even, zeker wanneer hij doorheeft dat jij ‘de leider’ bent, herstelt hij zich en loopt hij keurig mee. Uiteraard liefst met bal in de bek. Voorbijgangers, met en zonder andere hond, negeert hij. Uit voorzorg plaatsen we hem echter niet in een huishouden met andere viervoeters; honden of katten.


Na mijn ervaringen met Amor in de afgelopen week, bekijk ik hem toch weer met nét iets andere ogen. Wie weet, behoor ik binnenkort toch ook wel tot zijn ‘clubje van intimi’. :-) Hij heeft mijn hart in elk geval zeker veroverd met zijn vrolijke, grappige, speelse en lieve streken. Zin gekregen om Amor te ontmoeten? Kom dan snel een keertje kennismaken, hij wacht al zo ontzettend lang…



Amor verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.