zondag 15 november 2015

Van angsthaasje naar dappere lieverd

Onderstaand verhaal is geschreven door Merel van de Horst. Merel is een van de pleeggezinnen van Dierenopvangcentrum Hokazo en vangt moederpoezen en kittens op. Daarnaast biedt ze regelmatig een tijdelijk thuis aan een of meer angsthaasjes, om ze te socialiseren en ze zo een grotere kans te geven op een liefdevol, permanent thuis. Merel heeft in 2014 zelf angsthaasje Snoes van Hokazo geadopteerd. Hieronder vertelt ze haar verhaal.

Het verhaal van angsthaas Snoes


Al heel lang wilde ik graag een huisgenootje erbij voor mijn poes Noortje. Mijn enige eisen waren dat het nieuwe poesje sociaal was en van knuffelen hield. Op naar het asiel, daar kennen ze de katten en hun karakter en krijg je professioneel advies. Ik wilde alvast een keer gaan kijken, want ik wist zeker dat ik ze het liefst allemaal mee naar huis wilde nemen en dat de keuze misschien moeilijk zou worden. Nadat ik wat poezen had gezien was de keuze al wat moelijker, tot ik vroeg of ze ook angsthaasjes en langzitters hadden. Ik heb namelijk een zwak voor ‘kneusjes’. Een vrijwilliger bracht mij naar een aparte kamer, een kamer vol angsthaasjes.

Op slag verliefd

En daar zat ze, Snoes, 9 maanden oud en niemand die ooit interesse in haar had getoond. Met een bakje snoepjes in de aanslag ging ik de kamer binnen. Die snoepjes zag ze wel zitten, wel eng natuurlijk, en een aaitje ook wel, al was dat nog een beetje enger. Maar met een rustige benadering mocht ik haar aaien en dat vond ze stiekem toch wel heel erg fijn. En ja ik was opslag verliefd.

De keuze was gemaakt, ik hoefde niet langer na te denken, Snoes mocht mee naar huis. Een week later ben ik haar op komen halen, alles was in gereedheid gebracht voor de kleine meid. Natuurlijk volgde er een spannende dag voor Snoes, reismand in, auto in met vreemde mensen naar een vreemd huis. Eenmaal thuis had ik speciaal een kamer voor haar ingericht, brokjes, water, mandje, speeltjes en een krabpaal met huisje waar ze zich kon terugtrekken.

Ieder uur ging ik even kijken, zat op de grond rustig tegen haar te praten en heel veel te ‘knipperen’ met mijn ogen, een soort kattentaal waarmee je zegt “het is goed”. Ieder uur durfde ze meer en na een paar uur kwam ze al voorzichtig snuffelen en liet ze zich aaien (en verwennen, de liefde van een kat gaat nu eenmaal ook door de maag!). Al snel kreeg ik kopjes en kroeltjes van haar en begon ze te spinnen, dat geeft een enorme voldoening als je langzaam ziet dat ze begint op te bloeien. Steeds een stapje verder gingen we, de deur open zodat ze zelf kon kiezen wanneer ze klaar was om meer te ontdekken.

Snoes toen ze net bij Merel woonde


Kennis maken met Noortje

Tijd om kennis te maken met het andere huisgenootje. Er was mij verteld dat angsthaasjes hele sociale poezen zijn en dat klopt zeker! Met een hekje ertussen konden ze rustig snuffelen aan elkaar en Snoes was erg nieuwsgierig, nu was Noortje de ‘bangerik’. Dit een paar dagen gedaan te hebben, is het hekje verwijderd en kon Snoes verder op onderzoek, ja ook dat is eng! Ineens zoveel ruimte met allemaal ‘gekke spullen’ die ze in het asiel niet hadden. Al snel had ze door dat onder de bank een prima schuilplekje was als het allemaal te spannend werd.

Ik heb Snoes laten aanrommelen, wilde ze onder de bank, prima. Wilde ze op onderzoek uit, helemaal goed. Je moet geduld hebben en zeker niet dwingen! Ze komt vanzelf als ze zich veilig voelt. Ik geloof dat dit 2 dagen heeft geduurd, daarna dabberde ze rond om alles te onderzoeken en maakte ze echt kennis met Noortje door samen te spelen.

Lieverd

Ik heb Snoes nu een half jaar en ik ben ontzettend blij met haar. Ze is van angsthaasje opgebloeid tot dappere lieverd, want naast spelen vind ze het heerlijk om te knuffelen en kan ze gigantisch goed de clown in huis uithangen. Als ik na een dag werken op de bank plof komt ze meteen bij me liggen, ze ‘ploft’ dan ook echt tegen me aan en overlaadt me met kopjes. Na een aaisessie vlijt ze zich tegen me aan om spinnend in slaap te vallen. En als ik naar haar kijk, smelt mijn hart keer op keer en niet alleen dat van mij, ze heeft al vele harten veroverd van mijn vrienden.

Snoes nu

Het lijkt wel of ze mij iedere dag bedankt dat ik haar een kans heb gegeven, door de liefde die ze mij geeft of de manier waarop ze mij aankijkt. Er zitten zoveel angsthaasjes in het asiel die ook een kans verdienen. Natuurlijk is een ‘kant en klare’ knuffelkat leuk, maar hoe groot is de voldoening en beloning als je je nieuwe viervoeter ziet opbloeien door jou!? En geloof me, Snoes zit nooit meer onder de bank, een enkele keer als er ergens een hard geluid is, maar na 2 minuten wint haar nieuwsgierigheid het van de angst. Zelfs bij de dierenarts was ze een dappere meid!

Zoek jij een poes of kater die sociaal is en van knuffelen houdt? Denk dan eens aan een angsthaasje! Want een angsthaasje wordt een dappere lieverd!



zondag 8 november 2015

Hoe is het nu met… Jabulani

Qua langzitters spande onze jack russel Jabulani absoluut de kroon. Op 27 juni 2010 is hij zwervend op straat gevonden en naar ons asiel gebracht. Hij was niet als vermist opgegeven, niet gechipt en zijn eigenaar heeft zich nooit gemeld. Zeer waarschijnlijk een dumpertje dus. Het verhaal van Jabulani lees je hierMaar liefst 5 jaar lang (!) wachtte Jabulani in het asiel op een nieuw baasje. Soms leek zijn situatie uitzichtloos, zakte de moed ons in de schoenen, waren we bang dat zich nooit een geschikt iemand voor onze Jab zou melden, maar van opgeven was nooit sprake. En op 1 juli 2015 werd het lange wachten dan toch eindelijk beloond… Jabulani vond zijn forever home!

Onderstaand verhaal is geschreven door Ben Ederveen, het nieuwe baasje van Jabulani.

Inmiddels is het 7 weken geleden dat Jabulani op reis is gegaan vanuit Uden. Vanuit zijn beleving is hij aan een snuffeltocht begonnen, want zo ontdekt hij dagelijks zijn nieuwe omgeving en wat hij daar op zijn pad tegenkomt.


Wekenlang is Ben op zaterdag naar het asiel gekomen om met Jabulani te gaan wandelen. Zo leerden ze elkaar steeds beter kennen en werd een goede basis gelegd voor het latere 'samenwonen'. 
1 juli 2015, de dag van vertrek. Heel spannend en emotioneel. Jabulani heeft 5 jaar in het asiel gewoond, dan krijg je een diepe band. Dat is onvermijdelijk. Het afscheid was dan ook niet gemakkelijk...

Jabulani leek het allemaal prima te vinden. Misschien heeft hij 'voorvoeld' dat hij eindelijk op weg ging naar zijn permanente thuis. Ook onderweg naar Zeeland (toch 2 uur rijden) heeft hij zich voorbeeldig gedragen.

Nog iedere dag kiest hij voor een nieuwe straat of plantsoen op de wandelrondjes om daar op zijn eigen manier dat nieuwe stukje omgeving te verkennen. Met zijn neusje eerst een aantal minuten in de lucht, zijn staartje nog in de krul. Zijn oogjes speuren de objecten af en als zijn oortjes ook de rust ervaren zet hij zijn pootjes op het nieuwe pad. Snuffelend over de grond en daar waar nodig toch even een markering aanbrengen dat hij er is geweest. Zo heeft hij ook mij al in veel straten en op plekjes gebracht die ik als mede-inwoner van Oostveen nog niet had gezien.

Bij Jabulani kreeg ik van zijn verzorgers een kleine “gebruiksaanwijzing” mee . Absoluut noodzakelijk om voor hem een rustige en stabiele leefomgeving te creëren. Tijdens onze eerste weken was het vooral de onzekerheid van de nieuwe omgeving die hem alert hield maar gaandeweg heb ik me verplaatst in zijn positie en de wereld ook echt vanuit zijn ooghoogte bekeken. En ja, dan is een vrachtwagen of tractor die voorbij dendert een angstig object. Gelukkig wint hij snel aan vertrouwen en houd ik hem in de veilige omgeving. Hij verrast mij steeds weer door een volgende keer dan met minimale aarzeling door te gaan en niet met angst te reageren.

Met zijn soortgenoten, klein of groot, blijft hij jammer genoeg nog wat onhandelbaar als ze te dicht op zijn pad komen. De kleine vriend staat echter hard te kwispelen mochten ze achter een hekwerk of tralie van een tuin zitten. Dat laatste heb ik hem ook in de hondenopvang eens zien doen toen hij uit zijn riempje was geschoten. Het lijkt een mooie herkenning te zijn en bevestigt dat hij het in al die jaren goed heeft gehad in de dierenopvang in Uden. Een dik compliment is op zijn plaats voor al die geduldige en geweldige medewerkers die de moed voor hem nooit hebben opgegeven!!

Van vijf jaar in een kennel naar een warme huiskamer die je moet delen is ook niet zonder slag of stoot verlopen, en dan enigszins letterlijk. We ontkwamen er niet aan dat hij de gehele kamer als zijn domeintje zag, aangezien hij daar toch meer vertoeft dan zijn nieuwe baas. Het gedrag daartoe kon ik eerst niet geheel begrijpen maar gelukkig dat de gedragsdeskundige van HoKaZo dit wel verklaarde. De bank die hij tijdens mijn afwezigheid ook benutte en waar ik in de avonduren dan zat was reden om mij en de bank te omcirkelen afgewisseld met lang aanstaren. Doordat zijn staartje ook laag stond werd mij geadviseerd alert te zijn en hem enigszins te negeren.

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Gelukkig is ondertussen met veel geduld geen enkele ruimte meer een discussie tussen ons. Maar een Jack Russel blijft een beetje ondeugend dus als je dan niet thuis bent neemt hij zijn plek op de bank in om buiten de voorbijgangers en mij te spotten. Slechts de haren die hij achterlaat zijn getuige van dat hij er zat, want met zijn enthousiaste begroeting als ik binnen kom verraadt hij zichzelf niet. Naast zijn ondeugendheid zijn de kenmerken uit het filmpje ook echt typisch Jabulani; zijn loopje, het losschudden van de regen of stress en zijn enthousiaste manier van even tegen je aan komen draaien om een knuffel en aai te krijgen. Voeg daar nog het heerlijke geluid van tippelende pootjes op de keukenvloer aan toe en zijn zachte snurken tijdens zijn rustmomentjes om het compleet te maken. Ik hoop dat hij de komende tijd nog tot verandering kan komen en naast het genot van een warm huis ook nog leert genieten van contact met zijn soortgenootjes zonder stress...”happy dog” “all the way”.


zondag 18 oktober 2015

Lastpakken en langzitters… onze honden met bagage (Amor)

Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.

Het verhaal van de vrolijke ‘bestempelde’ spierbundel Amor


Op 25 augustus 2013 is Amor bij ons binnengebracht. Wat hij in de pak ‘m beet anderhalve dag daarvoor heeft moeten doorstaan is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Beschimpt, getreiterd, opgejaagd en in een hoek gedreven… door meer dan één persoon en dat uren lang. Tegen de tijd dat de professionele hulpdiensten arriveerden was de arme jongen natuurlijk compleet doorgedraaid. En in blinde paniek heeft hij uiteindelijk een van onze ambulancemedewerkers gebeten. Verklaarbaar. Logisch. Zelfs de meest zachtaardige hond zou zich in zo’n situatie met hand en tand verzetten. Maar de stempel was uitgedeeld: bijtgevaarlijk. Toen een paar dagen later de stofwolken wat waren gaan liggen en Amor een beetje tot rust was gekomen, werd zijn eigenlijke karakter zichtbaar. Amor bleek een lieve, vrolijke, speelse jongen. Niet gevaarlijk en onbenaderbaar, maar heel toegankelijk en dol op aandacht. Maar de stempel, die dagen daarvoor op zijn ‘paspoort’ was gezet, bleef staan. Die is onuitwisbaar. En dus wordt elke potentiele, nieuwe baas steeds weer voor Amor ‘gewaarschuwd’… Zo gaat dat in de hondenwereld. Zeker bij een asielhond en al helemaal als je een Stafford bent. Begrijpelijk natuurlijk. Een nieuwe eigenaar moet het volledige verhaal van Amor kennen, wij willen niks verbergen of verdoezelen. Maar het feit dat hij zo wordt beoordeeld op één incident dat zich in zijn donkerste dagen heeft afgespeeld voelt niet eerlijk. En het feit dat hij zo vaak wordt afgerekend (soms zelfs afgeschreven) op basis van één incident IS gewoon niet eerlijk. Inmiddels is dus ook onze Amor een langzitter, een lastig te plaatsen, ‘bestempelde’, viervoeter. Een hond met bagage.

Reden voor extra aandacht en de reden waarom ik me in de afgelopen week wat intensiever met Amor heb bezig gehouden. Dat had ik tot die tijd eigenlijk nog niet echt gedaan. Natuurlijk ken ik Amor al lang, heb ik hem eten gegeven en wel eens uitgelaten. Maar elke hond (in elk geval de langzitters) heeft bij ons zo’n beetje zijn eigen, vaste verzorgers. Een paar mensen die hij door en door kent en vertrouwt, die hem de broodnodige extra aandacht en afleiding geven. Niet voortdurend andere, nieuwe gezichten, dat geeft zo’n beestje ook rust en regelmaat. Niet onbelangrijk in een asiel. En ik behoor(de) niet tot de vaste fanclub van Amor. Dus heb ik hem – met een redelijk objectieve blik en houding – in de afgelopen week beter leren kennen. Op de wei, aan de lijn en in de kennel.

Amor

Gewapend met snoepjes ben ik de wei opgegaan, begroet door een enthousiast op me af stormende Amor. En ik moet zeggen… best indrukwekkend, die spierbundel. :-) Maar hij liet me netjes binnen en dat heb ik bij menig hond wel eens anders meegemaakt. Geen geduw, gespring of gewiekste ontsnappingspogingen. Mooi. Zo snel als hij was gekomen, was hij ook weer verdwenen. Als een paard in galop over de wei. Amor nam een ‘duik’ in het zwembadje, viste een tweede tennisbal van de grond, kwam weer op me afgerend, incasseerde een aai over zijn bol en ging er weer vandoor. Dit tafereel herhaalde zich in de tien minuten die volgden een heel aantal keer. Eerste (hernieuwde) indruk: Amor is écht leuk. Een vierjarige pup (geboren rond 1 augustus 2011) die dol is op spelen, ravotten, water en ballen. Uit enthousiasme een beetje lomp zo af en toe, maar nooit op een opdringerige of hardhandige manier. En hoewel hij echt wel van een knuffel houdt, ontbreekt het hem gewoon aan het geduld om lang genoeg stil te zitten. Tenzij hij is uitgeraasd (maar dat kan best even duren ;-)).

Amor

Tijd voor een snoepje besloot ik na een klein kwartier en meteen eens even testen hoe het zit met zijn ‘gehoorzaamheidstraining’. Met tweeënhalve tennisbal in zijn bek, kwam Amor onmiddellijk naar me toe toen ik hem riep. Ik liet hem het lekkers zien. Dat wilde hij wel, maar ja, dan moest hij zijn geliefde ballen loslaten… Of niet? Je zag hem bijna denken… Hoe ga ik dát doen. Geloof me, hij heeft zijn uiterste best gedaan om het snoepje met ballen en al aan te nemen. Haha. Geen succes. En ook geen probleem, want op het commando ‘los’ liet hij zijn tennisballen meteen vallen. Op het commando ‘zit’ ging Amor keurig zitten en bij ‘af’ zakte de lieve spierbundel zonder aarzeling door zijn poten en ging op de grond liggen. Zijn beloning pakte hij heel voorzichtig en rustig aan, zelfs bij het kleinste stukje heb ik geen tand gevoeld. Met vlag en wimpel geslaagd voor de basistest dus. Al wist hij wel steeds niet hóe snel hij na het snoepje de tennisballen weer van de grond moest graaien en er als een speer vandoor moest gaan. In volle galop denderend over de wei, zwembadje in, zwembadje uit, met één, twee en heel soms (als het ‘m lukte) drie ballen in zijn bek. Ach, je kunt niet alles verwachten hè. ;-) We hebben nog een paar minuten gespeeld en gedold en toen ben ik weer gegaan. Met toch een paar nieuwe indrukken van Amor. Wat een vreselijk leuke, grappige, slimme hond is dat.


Amor

Tot slot nog een paar wapenfeiten. Amor is ontzettend speels en behoorlijk energiek. Hij geniet enorm van het buitenzijn. Maar eenmaal tot rust gekomen in zijn kennel, is het echt een lekkere knuffelkont die het heerlijk vindt om geaaid te worden of gewoon ontspannen samen te zijn. Toch plaatsen we hem niet bij kleine kinderen. Daarvoor is hij gewoon te lomp. En met zijn kracht en lichaamsbouw, is het ‘omver-werp-risico’ voor de jongsten onder ons net iets te groot. Hoe sterk Amor is, merk je ook goed als je met hem gaat wandelen. In eerste instantie wil hij namelijk graag met volle vaart vooruit. En zijn volle vaart gaat toch nét iets harder en sneller dan die van jou. Trekken dus. Maar na even, zeker wanneer hij doorheeft dat jij ‘de leider’ bent, herstelt hij zich en loopt hij keurig mee. Uiteraard liefst met bal in de bek. Voorbijgangers, met en zonder andere hond, negeert hij. Uit voorzorg plaatsen we hem echter niet in een huishouden met andere viervoeters; honden of katten.


Na mijn ervaringen met Amor in de afgelopen week, bekijk ik hem toch weer met nét iets andere ogen. Wie weet, behoor ik binnenkort toch ook wel tot zijn ‘clubje van intimi’. :-) Hij heeft mijn hart in elk geval zeker veroverd met zijn vrolijke, grappige, speelse en lieve streken. Zin gekregen om Amor te ontmoeten? Kom dan snel een keertje kennismaken, hij wacht al zo ontzettend lang…



Amor verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.