Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.
En dat gebeurt dan ook regelmatig, zowel bij de katten
als bij de honden. Meer dan ons lief is. Bij de katten valt het op dit moment
gelukkig heel erg mee. De jonge Noekan woont het langst bij ons, een half jaar.
Bij de honden is het beeld een stuk triester. Daar wachten er maar liefst 6 al
meer dan anderhalf jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27
juni 2010 in het asiel terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!)
bij ons. En ook Vasek woont al ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd
door Touty, die in juni zijn driejarig jubileum zal vieren. Dat zijn toch wel
verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters
die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben staan. Het zijn
geen van alle de meest makkelijk te plaatsen honden. Was dat wel zo geweest,
dan hadden ze er waarschijnlijk ook niet meer gezeten. Maar het zijn ook lang
niet allemaal vreselijk moeilijke viervoeters, al vragen sommige wel om een wat
meer ervaren baasje. Zoals Casper, onze witte herderreu.
Het verhaal van ‘de knappe adonis’ Casper
Het meest opvallende kenmerk van Casper is zonder
twijfel zijn uiterlijk. Wat een knappe vent is dat! Met zijn witte manen,
prachtige kop en sprekende ogen. Bekijks heeft Casper dan ook al meer dan
genoeg gehad. Dat is het probleem niet. Hij zit in de voorste kennel, met grote
uitloop, en iedereen die bij ons op bezoek komt stopt voor Casper. De ‘oehs’ en
‘aaah’ zijn niet van de lucht, niks dan complimenten voor onze mooie jongen.
Casper is dol op aandacht, dus hij reageert op elke bewonderaar even enthousiast.
Rent onmiddellijk naar het hek, springt en huppelt, gaat zitten en kijkt
verwachtingsvol naar het gezicht van bezoeker nummer zoveel. Wat zou er door
zijn koppie gaan… vraag ik me dan vaak af. Zou hij zich realiseren dat elk van
die nieuwe mensen een mogelijk ticket voor de toekomst op zak heeft. Dat elk
van die nieuwe gezichten een potentieel eigen thuis in de aanbieding heeft.
Eerlijk gezegd hoop ik het niet. Want dan heeft de arme donder in de afgelopen
21 maanden al wel heel vaak een teleurstelling moeten verwerken… Maar misschien
wordt zijn verwachtingsvolle blik ook alleen maar veroorzaakt wordt door de
hoop iets lekkers te krijgen. ;-) En lees ik weer veel te veel in zijn gedrag.
 |
| Casper |
Casper is afgestaan door zijn vorige eigenaar omdat
hij gebeten had. Gaan we weer. Nou wil dat helemaal niet zeggen dat hij dus
agressief of onbetrouwbaar is, want dat is hij zeker niet, maar het drukt wel
weer onmiddellijk een stempel op hem. Het maakt hem meteen een stuk lastiger te
plaatsen. Inmiddels weten we dat Casper niet helemaal goed ziet. Hij loenst in
elk geval flink en we hebben het sterke idee dat hij daardoor niet goed kan
inschatten wat er in zijn buurt gebeurt. Dus schrikt hij wel eens als je voor
zijn neus onverwachte bewegingen maakt of als je hem ineens stevig omhelst.
Logisch natuurlijk. En heel waarschijnlijk is dat dus ook de reden geweest
waarom hij zijn vorige baasje heeft gebeten. Allemaal heel begrijpelijk, maar
die stempel blijft… En nou moet ik heel eerlijk toegeven dat ik daar zelf ook
een beetje last van had. Om een of andere reden maken herders in kennels altijd
indruk op me [lees: ze imponeren me] en zal ik niet snel bij een herder die ik
niet heel erg goed ken naar binnen stappen. Het heeft niets met hun grootte te
maken, want bij rottweilers of bordeauxdogs heb ik er geen last van. En qua
omvang doen die nou toch niet echt voor een herder onder. Waarmee dan wel? Ik
heb echt geen idee. Misschien met hun vinnigheid als ze in de kennel zitten of
misschien wel met een onderdrukte ervaring uit het verre verleden die ik me niet
meer herinner. ;-) Ik weet het niet. Maar ook bij Casper was ik – tot voor kort
– nog nooit in de kennel geweest. Ik had hem al heel vaak geaaid en gekroeld
hoor, tis echt een hele lieve vent. Maar altijd buiten, als hij aan het
wandelen was. Tot een van zijn vaste verzorgers me onlangs dus mee naar binnen
nam (nee zeggen was geen optie, geloof me ;-)).
We stonden voor zijn buitenkennel en hadden het over
Casper. ‘Tis echt een enorme vrijkont’ zei ze. ‘Hij doet alleen nieperen. Ik
weet ook niet waarom. Wil je het zien?’ En voor ik antwoord kon geven, stond ik
dus al binnen. Haha. ‘Hij doet nieperen’. Geen idee waar ze het over had. Ik
had er nog nooit van gehoord. Na even begreep ik dat ze ‘velletje bijten’
bedoelde. :-) En dat doet hij inderdaad. Uit gekkigheid, uit enthousiasme? Ik
weet ook niet waarom. Maar iets kwaads zit er niet achter, zoveel is me wel
duidelijk geworden. Casper vindt het geweldig om aandacht te krijgen. Hij gaat
lekker bij je liggen, rolt zich op zijn rug, laat zich uitgebreid kroelen, legt
zijn bol op je schoot, is vrolijk en enthousiast… En ondertussen ‘niepert’ hij
dus. Niet hard en niet gemeen en hij laat zich ook goed corrigeren, maar hij
probeert tijdens het aaien en knuffelen inderdaad wel je mouw te pakken. Ik had
het nog nooit gezien. Weer een nieuwe ervaring. Los van mijn primeur in de
kennel van Casper. :-)
 |
| Casper |
Casper is dus gewoon een grote kroelkont. Een
vreselijke lieverd. Met wat kleine aandachtspuntjes, dat wel. Je moet Casper
rustig benaderen en geen gekke, onverwachte dingen voor zijn neus doen. Ook bij
andere honden moet je een beetje opletten, want daar kan hij soms heel fel op
reageren. Vooral op de grotere exemplaren en dan in het bijzonder op Beau, onze
rottweiler. Voor kleine honden is hij bang en op kinderen heeft hij het ook
niet zo. Ik denk dat die gewoon te druk en te onvoorspelbaar voor hem zijn en
daar wordt hij nerveus van. Casper kent best wel wat commando’s (blijf, hier,
zit) en luistert heel goed. Alleen bij het wandelen wint zijn enthousiasme het
van zijn wil om te gehoorzamen. ;-) Hij trekt dus aan de lijn. En gezien zijn
kracht is een wandeling met Casper dus niet echt heel ontspannen. Een
verbeterpuntje. Volgens zijn vorige baasje kan Casper overigens wel met katten
samenleven, al zou hij uit speelsheid wel wat lomp met ze zijn. Wij hebben dat
nog niet geprobeerd. En ook met sommige grote honden zou hij het goed kunnen
vinden. Ook dat hebben we nog niet geprobeerd. Daarvoor vinden we hem eigenlijk
toch echt te fel reageren op de meeste andere viervoeters.
Het ideale thuis voor Casper is er een bij lieve
mensen die stevig en consequent in hun schoenen staan en die lekker actief met
hem bezig willen zijn. Casper is energiek en wil werken. Hij vindt het echt
prachtig om samen dingen te ondernemen en om zich op een goede, gezonde manier
uit te putten. Het voordeel daarvan is dat je daarna vrijwel alles met hem kunt
doen, dan is hij zo mak als een lammetje, een lieve lome knuffelkont. Ontspannen
en rustig, ook in huis. Casper is niet voor iedereen geschikt. Dat klopt. Maar
de pas vierjarige jongen is ook beslist niet onhandelbaar of onplaatsbaar. Hij
heeft nog een heel leven voor zich en bij de juiste baasjes zou dat er echt
heel mooi uit kunnen zien.
Interesse in Casper? Kom dan snel een keertje
kennismaken! Hij wacht al zo ontzettend lang…
Casper verblijft bij
Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.
