Lastpakken en langzitters… onze honden met bagage (Beau)

Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.

En dat gebeurt dan ook regelmatig, zowel bij de katten als bij de honden. Meer dan ons lief is. Bij de katten valt het op dit moment gelukkig heel erg mee. De jonge Noekan woont het langst bij ons, een half jaar. Bij de honden is het beeld een stuk triester. Daar wachten er maar liefst 6 al meer dan anderhalf jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27 juni 2010 in het asiel terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!) bij ons. En ook Vasek woont al ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd door Touty, die in juni zijn driejarig jubileum zal vieren. Dat zijn toch wel verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben staan. Het zijn geen van alle de meest makkelijk te plaatsen honden. Was dat wel zo geweest, dan hadden ze er waarschijnlijk ook niet meer gezeten. Maar het zijn ook lang niet allemaal vreselijk moeilijke viervoeters. En Beau is daar een heel goed voorbeeld van.

Het verhaal van 'grote knuffelbeer' Beau

Over Beau kan ik eigenlijk heel erg kort zijn, ware het niet dat hij al heel lang in het asiel zit en alleen al om die reden meer dan twee regels tekst verdient. Toch zal ik aardig mijn best moeten doen om een A4-tje te vullen, want Beau is gewoon een lieverd. Onze grote, soms ietwat lompe, knuffelbeer. Een enorm rustige, tenzij-ik-een-kat-zie, spierbundel. Met Beau is het heerlijk wandelen. Hij trekt niet aan de lijn, loopt lekker langs je of hooguit een paar stappen vooruit. Beau snuffelt onderweg wat, blijft af en toe even staan om te luisteren naar het gekwetter van de vogels of kijkt gebiologeerd naar een mier die langs een grasspriet omhoog kruipt. Beau is Beau, relaxed, een echt wat-vandaag-niet-kan-komt-morgen-wel-type. Beau is dol op aandacht en hij voelt zich niet te groot om daar om te vragen. Een emo-man dus. Maar ook dat gaat op ‘z’n Beaus’: relaxed. Hij komt langs je zitten, legt loom zijn bol op je schoot, kijkt je met zijn grote, immens droevige ogen smekend aan en - mocht je de hint nog steeds niet begrijpen - veegt zacht met zijn poot (nou ja, in zijn gedachten is het vast heel subtiel ;-)) over je been. Toch is hij snel tevreden. Je hand op zijn rug, een aai over zijn bol en zo nu en dan een tedere kriebel achter zijn oren… Beau geniet simpelweg van het samenzijn. Je kunt ‘m op z’n snoet kussen of ‘m lekker beetpakken, Beau vindt het allemaal best. Tenzij je hem per ongeluk pijn doet (kom ik zo op terug) of zijn geduld met een half uur durende borstelbeurt wel heel erg op de proef stelt. Dan bromt hij een keer om het einde van de intimiteit aan te kondigen. Tijd om te stoppen dus, om zijn grenzen te respecteren. En dan blijft Beau gewoon de vrolijke, lieve, rustige Beau.

Beau

Waarom deze aandoenlijke spierbundel, deze enorme knuffelbeer, dan al meer dan anderhalf jaar wacht op een liefdevol thuis? Hmm, misschien wel gewoon domme pech. Alhoewel er natuurlijk best wel wat dingen zijn die hem niet de meest makkelijk te plaatsen hond op aarde maken. Maar dat zijn vooral dingen die (blijkbaar) van belang zijn als je de grote kerel niet persoonlijk kent en een heel afstandelijk oordeel velt. Want wie Beau écht kent, kan niet anders dan stapeldol op hem zijn. Omwille van de objectiviteit… kom ik er natuurlijk toch niet onderuit om ook ‘de minder aantrekkelijke punten’ van Beau te benoemen. Dus, komen ze… Beau is inmiddels 8 jaar oud. Voor een grote kruising rottweiler aardig op leeftijd. En Beau heeft last van artrose in zijn heupen. Dat had hij al toen hij anderhalf jaar geleden bij ons kwam. Rechtstreeks van de straat overigens, want Beau is zwervend gevonden en nooit opgehaald door zijn toenmalige eigenaar. Zijn artrose beperkt hem niet overdreven veel in zijn doen en laten. Beau is vrolijk, actief en speels. Maar het zorgt er wel voor dat hij geen hele lange wandelingen aankan. Dan gaat hij zichtbaar mank lopen, een duidelijk teken van pijn dus. En als Beau pijn heeft wil hij (natuurlijk) liever niet aangeraakt worden op de plek die hem dat vervelende gevoel bezorgt. Dat is zo logisch dat het eigenlijk de vermelding niet waard is, maar het maakt hem wel minder geschikt voor kleine kinderen. Dus zeg ik het toch maar even. Als Beau pijn heeft en toch wordt ‘lastig gevallen’, laat hij namelijk duidelijk merken dat hij daarvan niet gediend is. Hij bromt of gromt. En bij een heel vervelend (en pijnlijk) onderzoek door de dierenarts dat hem echt te lang duurt, kan hij zich zelfs behoorlijk imponerend gedragen. Bijten heeft hij echter nog nooit gedaan en zo ver hoeft het ook echt niet te komen [mocht dat al in hem zitten], want zijn waarschuwing is meer dan duidelijk genoeg. Voor volwassenen en oudere kinderen, voor de kleintjes wellicht niet. Omdat Beau artrose heeft, krijgt hij pijnstillers. En ook dat is weer zo’n dingetje… want het is een extra kostenpost. Bij tweevoeters is spierbundel Beau de rust zelve, bij viervoeters is dat niet altijd zo. Artrose of niet, bij ontmoetingen met katten of andere honden maak je soms op niet mis te verstane wijze kennis met de werkelijke spierkracht van ‘Jerommeke Beau’. Nog iets om rekening mee te houden dus.

Beau

Al met al geen enorme lijst met mankementen of minpunten, maar het zijn wel dingen die er al meer dan eens voor hebben gezorgd dat potentiele baasjes uiteindelijk toch afzagen van adoptie. Soms is het zó jammer dat je altijd op voorhand zo eerlijk en open moet zijn, altijd – nog voor de eerste live ontmoeting heeft plaatsgevonden – alle ook maar enigszins negatief op te vatten ‘wapenfeiten’ op tafel moet leggen. Een asielhond ligt echt onder een vergrootglas. Toch kunnen we natuurlijk niet anders. Willen we zelfs niet anders. Mensen moeten heel bewust en weloverwogen kiezen voor een hond. Ze moeten er 100% voor gaan en met volle overtuiging van hem, met al zijn positieve en (mogelijk) negatieve punten, houden. Maar toch is het soms jammer… Want, nogmaals, wie Beau écht kent, moet flink zijn best doen om zijn minder aantrekkelijke kanten te benoemen. Die verdwijnen, zakken zo ver naar de achtergrond dat ze vrijwel onzichtbaar worden. Dan is Beau gewoon Beau; een aandoenlijke spierbundel, een enorme knuffelbeer. Perfect? Nee, verre van. Maar welk dier of mens is dat wel? Zeker als elke millimeter van je hele wezen zo’n duizend keer wordt uitvergroot. Ik ken ze niet… Wil ze ook niet kennen. Persoonlijk hou ik namelijk enorm van een beetje verscheidenheid en karakter. ;-)

Omdat (bewegende) beelden zoveel meer zeggen dan woorden:

Interesse in Beau? Kom dan snel een keertje kennismaken! Hij wacht al zo ontzettend lang…

Beau verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.