Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Degenen die mijn blogs wel eens lezen, weten dat inmiddels waarschijnlijk wel. Maar voor de nieuwkomers onder ons, leg ik het graag nog een keer uit. Ik vind het namelijk een enorm belangrijk gegeven en iets wat eigenlijk voor elk asiel vanzelfsprekend zou moeten zijn (maar dat helaas niet is). Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.
Bij de katten valt het op dit moment niet tegen. Het
aantal langzitters bedoel ik. En relatief gezien dan, want elke week dat een
dier in het asiel moet verblijven is er eigenlijk één te veel. Kater Lassy zit
er het langst, in mei wordt dat een jaar. Gevolgd door kater Ouzo, die komende
juni zijn jubileum zal vieren. Mits hij voor die tijd zijn gouden mandje vindt
en dat hopen we natuurlijk van harte. Bij de honden ziet het plaatje er echter
een heel stuk triester uit. Daar wachten er maar liefst 6 al meer dan anderhalf
jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27 juni 2010 in het asiel
terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!) bij ons. En ook Vasek
woont al ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd door Touty. Dat zijn
toch wel verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie
viervoeters die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben
staan. Niks om vrolijk van te worden. En waarom? Omdat ze niet ‘gemakkelijk’
zijn? Omdat het geen ‘kant-en-klare knuffelkonten’ zijn? Omdat ze te oud zijn? Toegegeven,
Jabulani en Vasek zijn inderdaad geen ideale schoothondjes. Het zijn best
lastige portretjes, vooral Vasek. ;-) En ja, Touty en Casper hebben een kleine
gebruiksaanwijzing. Niks waar een beetje ervaren baas niet mee om zou moeten
kunnen gaan, maar vooruit. Maar bij Beau (rottweiler) en Cora (Mechelse herder)
moet je echt goed je best doen om iets negatiefs te bedenken. Natuurlijk, wie
heel kritisch kijkt, vindt altijd wel minpunten. Beide viervoeters zijn
inmiddels een dikke acht jaar oud. Beau heeft wat last van artrose en kan
daarom geen al te lange wandelingen aan. Zowel Beau als Cora zijn niet altijd
even aardig tegen soortgenoten en hun omgang met katten laat soms ook te wensen
over. Goed, het zijn dus geen honden die in elke situatie passen. Maar het zou
ze toch niet zó lastig plaatsbaar moeten maken, dat ze al langer dan anderhalf
jaar moeten wachten op een thuis? Beau en Cora zijn namelijk ook ontzettend
lief voor hun baasje, heel trouw en echte knuffelkonten. Dus helemaal begrijpen
doe ik het toch niet.
Het verhaal van ‘arme drommel’ Jabulani
Het meest triest is natuurlijk de situatie van
Jabulani. Ons jack russel-manneke van inmiddels 10 jaar oud. Jabulani is in
2010 zwervend op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Een eigenaar heeft
zich nooit voor hem gemeld, waarschijnlijk weer een ‘dump-gevalletje’ dus.
Vreselijk. Ons doel was uiteraard om zo snel mogelijk een nieuw thuis voor hem te
vinden. Dat dat niet gelukt is, moge inmiddels duidelijk zijn… Al 45 maanden
zit dit ventje in zijn ‘tijdelijke’ onderkomen; in zijn kennel zonder
vloerbedekking, zonder bank, zonder gezelligheid, zonder baasje. 45 maanden…
Da’s meer dan een derde van zijn leven... Dat breekt mijn hart. Jabulani (Jab)
is niet het meest makkelijk te plaatsen hondje. Dat is hij nooit geweest. Al
vanaf het begin reageerde hij heel fel op soortgenootjes, katten en fietsers. Naar
zijn verzorgers toe was het echter een ideale viervoeter. Een enorme
knuffelkont, vreselijk lief en altijd vrolijk. Dat veranderde gedurende de
jaren een beetje. Zijn jarenlange asielverblijf begint zijn sporen na te laten…
Hij mist de warmte van een gezin, van mensen om hem heen. Hij krijgt te weinig
aandacht en kan zijn energie onvoldoende kwijt. Jab is een echt
gezelligheidsdier en hoezeer we ons best ook doen… een huiselijke omgeving en
de uren liefdevolle en persoonlijke aandacht van een eigen baasje kunnen we
gewoon niet evenaren. En dat is echt vreselijk frustrerend en heel erg
pijnlijk.
 |
| Jabulani |
Het gevolg is dat Jab zo af en toe zijn ‘buien’ heeft.
90% van de tijd (of meer) is het nog steeds onze vreselijk lieve, vrolijke,
enthousiaste, speelse Jab. Onze grote knuffelkont. Maar soms is hij ineens heel
bang of verstart hij om een reden die we niet goed kunnen duiden. En als je dit
niet of te laat in de gaten hebt en je aan hem ‘opdringt’, kan hij happen. Het
duurde even voor we zijn gedragsverandering echt in de gaten hadden, maar gelukkig
kunnen we hem inmiddels – ook tijdens zijn buien – goed ‘lezen’ (tja, al doende
leert men). Bijtincidenten komen dan ook vrijwel niet meer voor. Jab kondigt
zijn buien duidelijk aan, hij is muisstil en verstart. Een verschil van dag en
nacht met zijn gebruikelijke, uitgelaten zelf. De waarschuwing is dus heel
duidelijk en als we hem op dat moment even met rust laten, verdwijnt zijn bui
bijna net zo snel als hij gekomen is. Voor een baasje met wat ervaring dus geen
enorm probleem. Maar het maakt hem natuurlijk wel weer een stukje minder
makkelijk plaatsbaar. En zo wordt de spoeling ‘potentiele baasjes’ steeds
dunner. Dat is dus wat het zo frustrerend en pijnlijk maakt, want het ventje
kan er zelf niks aan doen. Hij heeft er niet om gevraagd om in zijn jonge jaren
onvoldoende te worden opgevoed, waardoor hij te weinig is gesocialiseerd op
andere honden, katten en fietsers. Hij heeft er niet voor gekozen om op straat
te belanden, in het asiel terecht te komen en door zijn baasje in de steek te
worden gelaten. En hij heeft er al helemaal niet om gevraagd om vervolgens
bijna vier jaar lang in een kennel te moeten wonen, voortdurend geconfronteerd
te worden met blaffende en opgewonden soortgenoten en veel te weinig
privé-aandacht te krijgen. Jab heeft een rugzakje, gevuld met items die hij er
zelf niet heeft ingestopt. Maar hij is wel degene die ‘m moet dragen… Triest,
heel triest.
 |
| Jabulani |
Ik realiseer me dat ik nu een heel droevig en vrij
zwart plaatje schets. Maar iedere keer als ik Jabulani zie, breekt mijn hart een
beetje… Natuurlijk zijn er legio situaties denkbaar waarin Jab veel slechter af
zou zijn dan nu. Hij heeft een dak boven zijn hoofd, hij hoeft nooit kou,
honger of dorst te lijden, hij wordt heel goed verzorgd, zijn kennel wordt elke
dag schoongemaakt, hij wordt elke dag uitgelaten en (niet onbelangrijk!) er
wordt veel van hem gehouden. Maar toch… hij verdient zoveel meer… het feit dat
hij geen warm thuis heeft, geen eigen mensen die met hem knuffelen, wandelen en
spelen, geen privégezin waarvan hij echt deel uitmaakt, blijft knagen. Jab is
een kleine lastpak. Ja. Maar hij is zoveel meer dan dat! En wie hem een echte
kans zou geven, zou dat onmiddellijk ontdekken. Voor het overgrote deel van de
tijd is het een ongelofelijke kroelkont, een lieverd, een vrolijk en
enthousiast ventje, een grapjas en een speelse puber. En met wat extra
positieve aandacht, geduld en begrip zijn zijn wat minder aantrekkelijke
puntjes wellicht ook nog wel wat bij te schaven. Een hond is immers nooit te
oud om te leren. Maar zelfs mét bagage is Jab écht de moeite waard! Het kan en
mag toch niet zo zijn dat hij de rest van zijn leven in het asiel moet
doorbrengen…
Ben jij een échte dierenvriend, niet bang voor een
kleine uitdaging én is jouw thuissituatie geschikt voor Jabulani… denk dan
alsjeblieft ook eens aan dit arme ventje. Hij heeft maar één echte kans nodig.
Jabulani verblijft bij
Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten