Lastpakken en langzitters… onze honden met bagage (Cora)

Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Degenen die mijn blogs wel eens lezen, weten dat inmiddels waarschijnlijk wel. Maar voor de nieuwkomers onder ons, leg ik het graag nog een keer uit. Ik vind het namelijk een enorm belangrijk gegeven en iets wat eigenlijk voor elk asiel vanzelfsprekend zou moeten zijn (maar dat helaas niet is). Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.

En dat gebeurt dan ook regelmatig, zowel bij de katten als bij de honden. Meer dan ons lief is. Bij de katten valt het op dit moment gelukkig heel erg mee. Afgelopen week hebben onze twee langstzittende katjes, de katers Lassy en Ouzo, sámen een geweldig thuis gevonden. De jonge Noekan woont nu het langst bij ons, een half jaar. Bij de honden is het beeld een stuk triester. Daar wachten er maar liefst 6 al meer dan anderhalf jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27 juni 2010 in het asiel terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!) bij ons. En ook Vasek woont al ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd door Touty, die in juni zijn driejarig jubileum zal vieren. Dat zijn toch wel verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben staan. Het zijn geen van alle de meest makkelijk te plaatsen honden. Was dat wel zo geweest, dan hadden ze er waarschijnlijk ook niet meer gezeten. Maar het zijn ook lang niet allemaal vreselijk moeilijke viervoeters. Neem nou Cora. Een schat van een meid en een hele grote knuffelkont. Alleen geven haar lichaamshouding en mimiek vaak een andere indruk. Ik denk dat Cora één van de meest verkeerd ingeschatte honden is die ik ken. En waarschijnlijk is dat haar grootste probleem. Dus dat misverstand gaan we nu uit de weg helpen.

Het verhaal van ‘de-verkeerd-begrepen’ Cora

Cora is een lieverd, maar ze heeft twee dingen die in haar nadeel werken. Het is eerste is haar grijze snoet, waardoor ze er (volgens sommigen) een stuk ouder uitziet dan de 8 jaar die ze door onze dierenarts is geschat. Het tweede is haar onhandige manier van communiceren, waardoor de eerste indruk meestal niet erg positief is. Onterecht, maar toch, ze krijgt maar één kans voor een eerste indruk en het is heel lastig gebleken om mensen vervolgens van haar goede bedoelingen te overtuigen. En ik denk dat ze vooral dankzij die twee ‘misverstanden’ nu al 20 maanden in het asiel verblijft. Ze helpen haar in elk geval niet bij haar zoektocht naar een nieuw thuis, dat is een ding dat zeker is.

Cora had bij binnenkomst een lelijke wond in haar hals

Haar leeftijd is een schatting. Een vrij nauwkeurige schatting, waarbij gekeken wordt naar het gebit, overige fysieke kenmerken en gedrag, maar wel een schatting. En het is dus ook niet uit te sluiten dat Cora een jaar of wat ouder is dan wij denken, zo eerlijk moeten we ook zijn. Toch zegt een grijze snuit lang niet altijd alles over de leeftijd. De ene hond wordt nou eenmaal vroeger grijs dan de andere. Net als mensen. Genetische aanleg, stress… er zijn verschillende oorzaken denkbaar die ervoor kunnen zorgen dat dieren (en mensen) op jongere leeftijd grijs worden. En we hebben meerdere honden die er tijdens hun langdurige asielverblijf flink wat grijze haren bij krijgen… Eigenlijk zou het niet zo belangrijk moeten zijn hoe oud Cora nu precies is, ware het niet dat er toch wel potentiële baasjes zijn geweest voor wie dat gegeven uiteindelijk de reden is geweest om van adoptie af te zien. Zo jammer. Want Cora is echt geen stokoude hond, die op haar laatste benen (of pootjes) loopt. Verre van! Cora is hartstikke fit, actief en heel speels. Met 100% zekerheid zullen we haar leeftijd nooit weten, dus dat ‘misverstand’ kunnen we helaas ook nooit helemaal uit de weg ruimen. Cora is zwervend op straat gevonden en een eigenaar heeft zich nooit voor haar gemeld. De arme meid had bovendien een flinke en lelijke wond in haar hals. Wat haar verhaal precies is weten we niet, maar ze was er in elk geval niet goed aan toe toen ze in het asiel terecht kwam. Het enige dat we wél weten is dat Cora’s leeftijd niet puur bepaald kan en mag worden op basis van haar grijze snuit. Don’t judge the book by its cover!

Cora, een échte ballengek! :-)

De achtergrond van Cora heeft er misschien of waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ze niet uitblinkt in hartelijkheid. Althans niet als je enkel afgaat op haar gezichtsuitdrukking en lichaamshouding. En ik weet waar ik het over heb. Ik ben namelijk één van degenen (of velen) die die fout heeft gemaakt, die Cora totaal verkeerd heeft ingeschat. Nadat ik Vasek (één van de andere langzitters én lastpakken) terugzet in de kennel, maak ik altijd een rondje langs alle kennels. Geef ik alle honden wat lekkers en besteed even aandacht aan ze. Geef ik ze een aai en een knuffel en maak een ‘praatje’ met ze. Niet bij Cora. Althans niet in het begin. Natuurlijk kreeg ze wel wat lekkers, maar meer genegenheid dan dat zat er helaas niet in. Cora blafte hard en fel, sprong tegen de tralies op, bromde en liet zelfs haar tanden zien. Het snoepje gooide ik dan ook maar snel in haar voerbak. Beetje bij beetje lukte het me wel om Cora iets te kalmeren voor ze haar lekkers kreeg, om haar te laten stoppen met blaffen en te laten zitten, maar echt vertrouwen deed ik haar niet. Het harde blaffen en tegen de tralies opspringen deed me niet zoveel, dat is iets wat veel honden doen als ze in de kennel zitten. Begrijpelijk ook. Maar dat brommen en optrekken van de lip zat me niet lekker. En vanwege die ervaring in haar kennel, benaderde ik haar ook altijd met de nodige reserves als ze buiten was, op de wei of aan het wandelen. Tot één van mijn collega’s en haar vaste verzorgers me liet zien hoe Cora werkelijk was: een knuffelkont, dol op aandacht, maar met een ietwat ‘verknipt’ begroetingsritueel. ;-) In tegenstelling tot de meeste andere honden, bedoelt Cora het niet verkeerd als ze zo tekeer gaat. Het is gewoon haar manier van ‘hallo’ zeggen of van – in mijn geval – ‘geef me dat lekkers nú vrouw’. :-) Haar vaste verzorgers kunnen bijna alles met Cora; ze kroelen, kriebelen en aaien haar minutenlang. Cora kruipt lekker op schoot, duwt haar lijf dicht tegen ze aan en vindt het geweldig om eindeloos lang samen te smoezen en te tutten. En van haar brommende begroeting trekken haar verzorgers zich niks aan. Dat is nou eenmaal Cora. Het meisje luistert overigens ook als de beste, helpt graag met het schoonmaken van de kennels (kuiert lekker met de verzorgers mee) en gedraagt zich dan heel rustig en keurig netjes. Inmiddels ben ik allang tot inkeer gekomen; ik heb mijn mening over Cora herzien. Nu aai en knuffel ik haar uitgebreid, vooral als ze buiten is. En als ze terugkomt van het wandelen en me toevallig ziet zitten, begroet ze me altijd ontzettend lief en legt ze haar bol op mijn schoot of duwt haar snuit onder mijn hand. Een duidelijk verzoek om genegenheid. En om eerlijk te zijn bevalt die manier van communiceren me toch wel net iets beter dan haar gebruikelijke gebrom. ;-) Maar ach, ook ik ben inmiddels niet meer onder de indruk van haar verkeerd-geïnterpreteerde-begroetingsritueel. Op een klein ‘maartje’ na. Want als je iets doet bij Cora wat ze écht niet wil, dan is haar brommende waarschuwing wel degelijk serieus bedoeld en kun je haar maar beter even met rust laten. Daarin verschilt ze dus niet van de meeste andere honden. Overigens klinkt die waarschuwing op zo’n moment ook echt wel anders en is het – voor een baasje met een beetje ervaring - niet zo moeilijk om haar serieuze brom te herkennen.

Ze vindt het hartstikke leuk om met andere honden te spelen, maar is echt een dominante tante.

Cora is dus gewoon een vreselijke lieverd; heel trouw en een enorme kroelkont. Ze is slim, luistert goed, is fit en speels. Ze vindt het prachtig om achter balletjes aan te rennen en brengt ze keer op keer netjes terug. Voor mensen dus een geweldig maatje. Voor andere viervoeters, in het bijzonder honden, iets minder. Katten negeert ze het grootste deel van de tijd, daar lijkt ze niks mee te hebben (of te willen). Maar haar omgangsvormen met andere honden zijn wat wisselvalliger. Niet dat ze agressief is, helemaal niet. Maar het is wel een erg dominante dame, soms tot vervelens toe. De honden die wij aan haar hebben willen matchen (als gezelschap), hebben we om die reden uiteindelijk toch weer uit haar kennel gehaald. Met wandelen en spelen is dat probleem nauwelijks of niet aan de orde, maar een 24-uurs-maatje hebben we tot nu toe dus nog niet voor haar kunnen vinden. Cora moet dus maar gewoon aan de ‘mensen-man’ gebracht worden. In die match hebben we wel alle vertrouwen. Of aan de ‘mensen-vrouw’ natuurlijk, ook prima. ;-)

Interesse in Cora? Kom dan snel een keertje kennismaken! Ze wacht al zo ontzettend lang…

Cora verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.

Lastpakken en langzitters… onze honden met bagage (Jabulani)

Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Degenen die mijn blogs wel eens lezen, weten dat inmiddels waarschijnlijk wel. Maar voor de nieuwkomers onder ons, leg ik het graag nog een keer uit. Ik vind het namelijk een enorm belangrijk gegeven en iets wat eigenlijk voor elk asiel vanzelfsprekend zou moeten zijn (maar dat helaas niet is). Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.

Bij de katten valt het op dit moment niet tegen. Het aantal langzitters bedoel ik. En relatief gezien dan, want elke week dat een dier in het asiel moet verblijven is er eigenlijk één te veel. Kater Lassy zit er het langst, in mei wordt dat een jaar. Gevolgd door kater Ouzo, die komende juni zijn jubileum zal vieren. Mits hij voor die tijd zijn gouden mandje vindt en dat hopen we natuurlijk van harte. Bij de honden ziet het plaatje er echter een heel stuk triester uit. Daar wachten er maar liefst 6 al meer dan anderhalf jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27 juni 2010 in het asiel terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!) bij ons. En ook Vasek woont al ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd door Touty. Dat zijn toch wel verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben staan. Niks om vrolijk van te worden. En waarom? Omdat ze niet ‘gemakkelijk’ zijn? Omdat het geen ‘kant-en-klare knuffelkonten’ zijn? Omdat ze te oud zijn? Toegegeven, Jabulani en Vasek zijn inderdaad geen ideale schoothondjes. Het zijn best lastige portretjes, vooral Vasek. ;-) En ja, Touty en Casper hebben een kleine gebruiksaanwijzing. Niks waar een beetje ervaren baas niet mee om zou moeten kunnen gaan, maar vooruit. Maar bij Beau (rottweiler) en Cora (Mechelse herder) moet je echt goed je best doen om iets negatiefs te bedenken. Natuurlijk, wie heel kritisch kijkt, vindt altijd wel minpunten. Beide viervoeters zijn inmiddels een dikke acht jaar oud. Beau heeft wat last van artrose en kan daarom geen al te lange wandelingen aan. Zowel Beau als Cora zijn niet altijd even aardig tegen soortgenoten en hun omgang met katten laat soms ook te wensen over. Goed, het zijn dus geen honden die in elke situatie passen. Maar het zou ze toch niet zó lastig plaatsbaar moeten maken, dat ze al langer dan anderhalf jaar moeten wachten op een thuis? Beau en Cora zijn namelijk ook ontzettend lief voor hun baasje, heel trouw en echte knuffelkonten. Dus helemaal begrijpen doe ik het toch niet.

Het verhaal van ‘arme drommel’ Jabulani

Het meest triest is natuurlijk de situatie van Jabulani. Ons jack russel-manneke van inmiddels 10 jaar oud. Jabulani is in 2010 zwervend op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Een eigenaar heeft zich nooit voor hem gemeld, waarschijnlijk weer een ‘dump-gevalletje’ dus. Vreselijk. Ons doel was uiteraard om zo snel mogelijk een nieuw thuis voor hem te vinden. Dat dat niet gelukt is, moge inmiddels duidelijk zijn… Al 45 maanden zit dit ventje in zijn ‘tijdelijke’ onderkomen; in zijn kennel zonder vloerbedekking, zonder bank, zonder gezelligheid, zonder baasje. 45 maanden… Da’s meer dan een derde van zijn leven... Dat breekt mijn hart. Jabulani (Jab) is niet het meest makkelijk te plaatsen hondje. Dat is hij nooit geweest. Al vanaf het begin reageerde hij heel fel op soortgenootjes, katten en fietsers. Naar zijn verzorgers toe was het echter een ideale viervoeter. Een enorme knuffelkont, vreselijk lief en altijd vrolijk. Dat veranderde gedurende de jaren een beetje. Zijn jarenlange asielverblijf begint zijn sporen na te laten… Hij mist de warmte van een gezin, van mensen om hem heen. Hij krijgt te weinig aandacht en kan zijn energie onvoldoende kwijt. Jab is een echt gezelligheidsdier en hoezeer we ons best ook doen… een huiselijke omgeving en de uren liefdevolle en persoonlijke aandacht van een eigen baasje kunnen we gewoon niet evenaren. En dat is echt vreselijk frustrerend en heel erg pijnlijk.

Jabulani

Het gevolg is dat Jab zo af en toe zijn ‘buien’ heeft. 90% van de tijd (of meer) is het nog steeds onze vreselijk lieve, vrolijke, enthousiaste, speelse Jab. Onze grote knuffelkont. Maar soms is hij ineens heel bang of verstart hij om een reden die we niet goed kunnen duiden. En als je dit niet of te laat in de gaten hebt en je aan hem ‘opdringt’, kan hij happen. Het duurde even voor we zijn gedragsverandering echt in de gaten hadden, maar gelukkig kunnen we hem inmiddels – ook tijdens zijn buien – goed ‘lezen’ (tja, al doende leert men). Bijtincidenten komen dan ook vrijwel niet meer voor. Jab kondigt zijn buien duidelijk aan, hij is muisstil en verstart. Een verschil van dag en nacht met zijn gebruikelijke, uitgelaten zelf. De waarschuwing is dus heel duidelijk en als we hem op dat moment even met rust laten, verdwijnt zijn bui bijna net zo snel als hij gekomen is. Voor een baasje met wat ervaring dus geen enorm probleem. Maar het maakt hem natuurlijk wel weer een stukje minder makkelijk plaatsbaar. En zo wordt de spoeling ‘potentiele baasjes’ steeds dunner. Dat is dus wat het zo frustrerend en pijnlijk maakt, want het ventje kan er zelf niks aan doen. Hij heeft er niet om gevraagd om in zijn jonge jaren onvoldoende te worden opgevoed, waardoor hij te weinig is gesocialiseerd op andere honden, katten en fietsers. Hij heeft er niet voor gekozen om op straat te belanden, in het asiel terecht te komen en door zijn baasje in de steek te worden gelaten. En hij heeft er al helemaal niet om gevraagd om vervolgens bijna vier jaar lang in een kennel te moeten wonen, voortdurend geconfronteerd te worden met blaffende en opgewonden soortgenoten en veel te weinig privé-aandacht te krijgen. Jab heeft een rugzakje, gevuld met items die hij er zelf niet heeft ingestopt. Maar hij is wel degene die ‘m moet dragen… Triest, heel triest.

Jabulani

Ik realiseer me dat ik nu een heel droevig en vrij zwart plaatje schets. Maar iedere keer als ik Jabulani zie, breekt mijn hart een beetje… Natuurlijk zijn er legio situaties denkbaar waarin Jab veel slechter af zou zijn dan nu. Hij heeft een dak boven zijn hoofd, hij hoeft nooit kou, honger of dorst te lijden, hij wordt heel goed verzorgd, zijn kennel wordt elke dag schoongemaakt, hij wordt elke dag uitgelaten en (niet onbelangrijk!) er wordt veel van hem gehouden. Maar toch… hij verdient zoveel meer… het feit dat hij geen warm thuis heeft, geen eigen mensen die met hem knuffelen, wandelen en spelen, geen privégezin waarvan hij echt deel uitmaakt, blijft knagen. Jab is een kleine lastpak. Ja. Maar hij is zoveel meer dan dat! En wie hem een echte kans zou geven, zou dat onmiddellijk ontdekken. Voor het overgrote deel van de tijd is het een ongelofelijke kroelkont, een lieverd, een vrolijk en enthousiast ventje, een grapjas en een speelse puber. En met wat extra positieve aandacht, geduld en begrip zijn zijn wat minder aantrekkelijke puntjes wellicht ook nog wel wat bij te schaven. Een hond is immers nooit te oud om te leren. Maar zelfs mét bagage is Jab écht de moeite waard! Het kan en mag toch niet zo zijn dat hij de rest van zijn leven in het asiel moet doorbrengen…

Ben jij een échte dierenvriend, niet bang voor een kleine uitdaging én is jouw thuissituatie geschikt voor Jabulani… denk dan alsjeblieft ook eens aan dit arme ventje. Hij heeft maar één echte kans nodig.

Jabulani verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.