Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 3)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 9 – Dinsdag 20 augustus

Een nieuwe dag breekt aan. Bekende geluiden. De deur gaat open en ik blijf liggen, want ik weet nu wat er gaat gebeuren. Hé vandaag geen koffiegeur, maar... MELK? Daar wil ik wel een gokje voor wagen! Daar wil ik wel naar toe. Ik sta op en ineens krijg ik overal pijn. Mijn ogen staan weer angstig groot open, mijn lichaam verkrampt helemaal en ik kruip weer in mijn angsthoekje. Waarom nou, hoe komt dit? Wat zegt ze? Een terugval? Hopelijk duurt dit niet lang… Het was ook te mooi om waar te zijn. Pfff.

Het is middag. Mijn 'terugval' is gelukkig weer voorbij. Een zucht van verlichting... En nou maak ik me toch iets mee! Dit is écht genieten! Vrouwtje zegt: ik ben zo trots als een pauw! Is ze trots op mij of op de pauwenveer die ze in haar hand heeft? Nou ja, maakt niet uit. Ze streelt me met de veer over mijn bolletje, dan weer over mijn rug, dan weer over mijn bol. Ik begin het steeds prettiger te vinden, ik ga zelfs met mijn kontje omhoog liggen en geniet er met volle teugen van. Heerlijk is dat. Zolang ze me met de veer streelt en niet met haar hand te dichtbij komt, vind ik het wel goed. En zo komen we steeds dichter bij elkaar. Vrouwtje en ik. Vandaag waren we nog maar een armlengte van elkaar vandaan. Da's al heel erg dichtbij! Toch?

Dag 10 – Woensdag

Ik heb ontdekt dat ik mijn eigen personeel heb, dus ontvang ik mijn personeel weer in mijn luxe kamer. :-) De tv gaat aan, daar ben ik nu al aan gewend. Vrouwtje gaat zitten en legt de afstandsbediening naast me neer. Vlak naast me! Kun je je voorstellen wat er dan gebeurt? Ik schrik zó dat ik voor de eerste keer mijn stem luid en duidelijk laat horen, van GGGGGGGGGGGGGGG en SSSSSSSSSSSSSSSS. Alles wat ze zegt is "sorry Boyke" en ze doet alsof er niks aan de hand is. Hmm… Och, misschien stel ik me een beetje aan dan? Want verder gebeurt er niks. Maar het was wel schrikken hoor! Echt wel!

Dag 11 – Donderdag

Vandaag een dag waar ik heel veel spijt van heb. Vrolijk als altijd wilde vrouwtje binnenkomen met "goeie morgen Boyke". En ik ging zó tekeer tegen haar... Ze draaide zich om en zei: "dag Boyke, ik zie je wel weer". Huh? Normaal komt ze naar me toe, maar deze keer niet. O ow, als ze maar terug komt… anders... Nee niks anders! Ik weet dat ze terug komt! Af en toe moet mijn opgekropte stress er toch uit!? Dat begrijpt ze vast wel…

Dag 12 – Vrijdag

Voor het eerst durf ik de snoepjes op te eten als ze bij me is. Weer een kleine overwinning! En wat laat ze me nu zien? Een krabbertje, zo'n ding dat jullie gebruiken als je jeuk hebt op je rug. Dat zegt vrouwtje tenminste. Ze laat me er eerst aan ruiken. Mijn reactie? Ik geef er een tik op. Ja, ik laat me toch niet zomaar iets onder mijn neus duwen!? Maar dan gaat ze met dat ding over mijn rug en nu begrijp ik waarom jullie dat zo fijn vinden! Ze gaat over mijn rug, op mijn bolletje, onder mijn kin en over mijn wangen. Zelfs heeeeel even over mijn buik! Pffff heerlijk!! Ik ga liggen en lekker genieten. Ik ben helemaal ontspannen. Ik heb toch maar goed personeel uitgezocht. Ze komt steeds met iets nieuws en het wordt steeds leuker. :-)

Een ontspannen en genietende Boyke... Het moet niet gekker worden. ;-)

Dag 13 – Zaterdag

Ik kreeg vandaag iets minder aandacht. Jammer hoor. Maar er moet ook vanalles in huis gedaan worden zegt vrouwtje. En er zijn ook nog héél veel andere poezenknuffels in huis die ook aandacht nodig hebben. Zegt vrouwtje… Maar omdat ik geduldig op haar gewacht heb en steeds zó goed mijn best doe, krijg ik als beloning een supergrote krabpaal. Helemaal geweldig! Kan ik lekker hoog klimmen.

Uhh, ja inderdaad... dat is met recht een 'supergrote krabpaal' te noemen!

Dag 14 - Zondag

Het is zeker een rustdag vandaag. Vrouwtje kijkt wat blaadjes door en doet verder niets. Ze pakt het krabbertje. Yes! Ik ga er al lekker voor liggen… Maar wat doet ze nu? Ze krabt haar eigen rug! Ja, hallo! En ik dan? Dan wijst ze met het krabbertje in mijn richting en ineens loop ik er naar toe en zonder dat ik het zie sta ik ineens héél dicht bij haar. Ik kan haar bijna een neusje geven! Bijna... Ik ben helemaal niet bang. En na wat gekrabbel en gekriebel, vind ik het wel goed en ga ik zelfs rustig liggen. Wow! Daar moet ik vannacht nog maar eens goed over nadenken… ;-)

Dag 15 – Maandag

Ik had nergens zin in vandaag, dus bleef ik in mijn schuilplek. Nu is het al avond. Dat zie ik door het raam. Het wordt buiten al wat donker. Het vrouwtje komt binnen met iets lekkers, iets wat ik niet ken. Ze doet het in een kommetje en zet het tussen ons in. Wat ruikt dat lekker! Heerlijk! Eerst mijn ene pootje vooruit, dan het andere pootje… Nee toch maar niet, stel dat dit een valstrik is… Maar het ruikt zo lekker... Nog maar eens proberen… Nee ik durf echt niet. Dan pakt ze het schaaltje in haar hand en durf ik het ineens wel! Ik ben aan het smakken en smullen. Zo lekker EN niet bang voor haar hand hè! Soms vind ik mezelf best stoer. :-)

Dag 16 – Dinsdag

Ik lig lekker op mijn plekje, maar mijn personeel heeft andere plannen met mij. Ik moet voor de dag komen zegt het vrouwtje. Ze is tenslotte niet voor niets naar mij toegekomen. Ik vind het wel fijn hoor dat ik zoveel aandacht krijg. Ik merk dat haar hand steeds dichterbij komt. Nu ga ik het proberen! Opletten hè! Ze aait me met het krabbertje en ik geef een tik op haar hand. Wel zachtjes hoor, want ik wil alleen voelen en weten wat er dan gebeurt. Niets dus. Ze trekt haar hand niet terug en blijft dooraaien. Dus nog maar een paar keer haar hand aantikken. Tik, tik. En dan… even mijn pootje op haar hand laten liggen... Ik kijk naar haar gezicht, maar ze kijkt niet naar mij. Ze doet niks engs. Ze blijft me gewoon aaien. Nu weet ik dat het geen kwaad kan! Is het niet geweldig van mij dat ik dit al durf?

Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 2)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 5 - Vrijdag 16 augustus

De deur… hopelijk geen verandering. Ik kruip voor de zekerheid toch maar even in de hoek. Gelukkig, hetzelfde mensenwezen. Pff. Ik blijf nog even voorzichtig. Ze gaat zitten, maar wat nu? Ze komt naar me toe, ze legt iets neer. Zou dat voor mij zijn? Ik ga ontspannen liggen en doe alsof ik het niet zie. Misschien als ze weggaat… dat ik dan ga kijken, maar nu even niet.

Ze komt weer mijn kant op. Er gaat iets bij het raam omhoog, het wordt licht. Ik wacht af wat er gaat gebeuren. Warmte komt door het raam naar binnen. Wat krijgen we nou? Het voelt heerlijk! Ik ga liggen en mijn lichaam ontspant zich helemaal. Wat het ook is, ik ga lekker languit liggen en genieten. Dit is geweldig! Zouden mensenhanden ook zo warm aanvoelen? Nog even geduld… ik moet haar eerst helemaal vertrouwen en niet bang zijn. Stapje voor stapje wil ik dichterbij komen en laten zien dat ik een flinke kerel ben. Nu ben ik Boyke, maar dan een flinke Boy!

Bliksem op vrijdag. Beetje bij beetje durft de knappe jongen zich te ontspannen en zelfs in het bijzijn van Eveline zijn ogen te sluiten!

Dag 6 - Zaterdag

In mijn kamer staat een kast met een grote spiegel. Heel vaak keek ik ernaar. Het vrouwtje dacht zeker dat ik bang was voor degene die ik in de spiegel zag. Nee hoor, zo kon ik haar van twee kanten volgen, zodat mij niets ontgaat! Nu heeft ze er een grote lap voor gehangen… Dat vond ik niet zo leuk, ik kon niet alles meer volgen. En als ik alleen was, kon ik mezelf zien en had het gevoel dat er nog een maatje bij me was... Maar nu denk ik dat het voor mij toch goed is geweest. Ik heb vannacht heel goed gegeten en gedronken. Het vrouwtje had het ook gezien en ze was zo blij. Ze gaf me complimentjes en ik zag in haar ogen dat ze me zo beet had willen pakken. Maar ja, nog even geduld…

Dag 7 - Zondag

Het vrouwtje komt heel dicht bij me zitten. Ze heeft iets lekkers op haar bord… Bij elke hap die ze neemt wil ik graag op haar schoot springen en heerlijk mee genieten. Ik wil wel, maar mijn lichaam houdt me tegen… Dus draai ik mijn gezicht naar de muur, zodat ik het niet hoef te zien. Gelukkig het bord is leeg. Ik draai me om en kijk wat ze steeds doet. Ze schrijft en schrijft. Zou het over mij gaan? Nou dan zal ik mijn beste kant laten zien! Ik ga heel ontspannen zitten, mijn ogen vallen dicht. Het doet me goed. Laat me maar even lekker dromen.

Ik lig op de grond en dan springt en danst er ineens iets voor mijn neus. Omhoog, omlaag, links en dan weer rechts. Ik ben niet bang, maar wat is het? En wat moet ik ermee? Ze gaat met dat ding over mijn rug, over mijn kopje… Eigenlijk vind ik het best fijn, want ik laat het toe zonder angst.

Maar dan ligt haar hand ineens vlakbij mijn pootje. Hey hállo! Nu komt ze wel heeeeeeel erg dichtbij. Geen goed plan, nee, geen goed plan vrouwtje! Ik laat het haar weten en begin te grommen. Ze luistert niet en ik geef haar een tik op haar hand. Niet hard hoor, alleen een waarschuwing. Ja, wie niet luisteren wil.....

Het vrouwtje is weg, dus ik loop naar een ander hoekje van de kamer. Best stoer hè. Stiekem verken ik de hele ruimte. Maar ik ben niet lang alleen. Daar komt het vrouwtje weer. Ze geeft me iets lekkers. Ik weet niet wat te doen, dus maar stil blijven liggen. Ik vind dit hoekje toch niet zo'n fijne plek, dus sluip ik VLAK voor het vrouwtje door weg. Heel knap van mezelf, ZO dichtbij!

Oei betrapt, ze heeft gezien dat ik met de spulletjes gespeeld heb. OOOH, ze komt naar me toe. Hè, ik krijg wat lekkers… Dus ik heb het goed gedaan? Gelukkig, weer een stapje vooruit!

Bliksem op maandag. Waarom niet... gewoon doezelen als het vrouwtje naast hem zit!

Dag 8 - Maandag

Een week in mijn nieuwe kamer. Jazeker, een eigen kamer voor mij alleen. Ik word toch maar verwend. Alle aandacht voor mij alleen, ik hoef niets te delen. Maar ja, daar moet ik wel iets voor doen… Mijn angst overwinnen… Ik vind zelf dat ik daar heel goed mee bezig ben, want kijk eens naar mijn foto's! Toch wel een heel verschil hè. Ik ben wel trots op mezelf, dat mag ik wel zeggen. Mijn kamer is ook veranderd, de krabpaal staat nu hoger en daar maak ik graag gebruik van. Het ligt veel zachter dan op de vensterbank. En nu verstop ik me ook niet meer achter het gordijn. 
Nu gaat het vrouwtje iets doen, de radio aan, muziek???? Oh nee, dat zijn teveel prikkels die bij mij binnenkomen. Gelukkig ziet ze dat en zet ze de radio uit. Ik kom hier voor mijn rust, TOCH?

Kijk nu eens naar mij, zie ik er niet ontspannen uit? Jammer dat ik geen foto van het vrouwtje kan maken, dan had je gezien dat ze dicht bij mij in slaap was gevallen. :-)

Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 1)

Ik heb een zwak voor angsthaasjes. Degenen die mij kennen, weten dat inmiddels wel. Ik heb er ook al een paar keer in één of twee van mijn blogs over geschreven. Waar die enorme aantrekkingskracht vandaan komt, weet ik niet precies. Het heeft ongetwijfeld iets te maken met de blik in hun ogen. De intense angst, de schreeuw om hulp, het diepe verlangen naar liefde, rust en veiligheid… En het heeft beslist te maken met het feit dat de meeste mensen ze keer op keer voorbijlopen, ze geen kans geven en ze daardoor vaak gedoemd zijn tot een veel te lang asielverblijf… Ergens begrijp ik dat natuurlijk best. Veel mensen weten ook niet beter. Of geloven domweg niet dat zo'n bang en schuw exemplaartje ooit zal veranderen. Anderen vinden de investering – qua tijd en geduld – te groot. Zij zijn op zoek naar een kant-en-klare knuffelkont. En daar is op zich ook niks mis mee. Ieder het zijne.

Toch ben ik er van overtuigd, dat wie ooit de transformatie van een angsthaasje van nabij heeft meegemaakt… wie ooit – na weken of maanden van geduld – eindelijk het vertrouwen heeft gekregen van een bangerik… voor eeuwig om is. Er is namelijk echt maar weinig zo mooi als de band die na zo'n intens proces tussen baasje en beestje ontstaat… Onbetaalbaar en onbeschrijfelijk!

Daarom wil ik het onderstaande ook met jullie delen. Ik wil graag iedereen de kans geven om de ontwikkeling van een extreem angsthaasje 'live' mee te maken. Vanaf nu volgen we de stappen die de kleine Bliksem (nu Boyke) zet op de voet. Zijn dagboek zal sommigen misschien ontmoedigen. Maar het zal anderen mogelijk inspireren. En ik hoop natuurlijk op dat laatste!

Bliksem in het asiel (april 2013). Het knappe ventje doet zijn best, maar blijft enorm bang voor mensen...

Even een kort stukje achtergrond. Bliksem is op 18 oktober 2012, samen met twee andere kleintjes, zwervend in het bos gevonden. Moederziel alleen, uitgeput, uitgehongerd en extreem bang. Hij was op dat moment een week of 8 oud. De drie hummels zijn naar een pleeggezin gebracht. Twee van hen draaiden al snel bij. Zij waren na een paar weken zo sociaal, dat ze naar een blijvend thuis zijn verhuisd. De kleine Bliksem bleef bang. En dus is hij na een maand of twee naar het asiel gekomen. Hij heeft sindsdien voorzichtige stappen gezet. Voor een goede socialisatie ontbreekt het ons echter aan tijd. Zo frustrerend. Maar vooral in de zomerperiode, met de enorme aanwas van kittens, is het gewoon niet mogelijk om een angsthaasje als Bliksem de tijd en aandacht te geven die hij nodig heeft. Daarom is het dus ook zo belangrijk dat de bange en verlegen kittens die rond deze tijd binnenkomen snel geplaatst worden. In een thuissituatie zijn kleintjes van die leeftijd echt zo om. Vaak een kwestie van een week intensieve knuffeltherapie! Maar hoe langer zo'n bang hummeltje in het asiel zit… hoe moeilijker het wordt. En Bliksem zat inmiddels al ruim 8 maanden bij ons. Veel te lang. Dus waren we dolgelukkig met het aanbod van één van onze pleeggezinnen: laat Bliksem maar hier komen. Zo gezegd, zo gedaan en afgelopen maandag (12 augustus) verhuisde de mooie, bange Bliksem naar pleegmama Eveline Cornelissen. Eveline heeft een engelengeduld en een bijzonder groot hart voor dieren. Twee eigenschappen die haar bij uitstek geschikt maken om het socialisatieproces van Bliksem te begeleiden. :-) Veel succes én plezier Eveline. Wij volgen jullie gezamenlijke proces heel graag!

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 1 - maandag 12 augustus

Help, wat gebeurt er? Ze stoppen me in een klein kooitje! Weten ze niet dat ik al zo bang ben? Dan nog een lange rit, waar brengen ze me naar toe? Ik durf geen geluid te maken, hou mijn adem in, er gebeurt van alles... Dan gaat het deurtje open en kan ik ontsnappen. Ik kruip zover mogelijk ergens onder in de hoop dat ze me niet zien. Steeds komt er iemand in mijn buurt, maar ze laat me gelukkig met rust. De nacht breekt aan en hopelijk kan ik een beetje slapen.

Dag 2 - dinsdag

De deur gaat open en weer komt er iemand in mijn buurt. Mijn ogen staan wagenwijd open en ik durf niet te knipperen, bang dat er iets gebeurt. Gelukkig… ze laat me met rust, ze ziet hoe ik stijf van angst hier in een hoekje zit en me niet durf te bewegen.

Dag 3 – woensdag

Weer een nieuwe dag. Wat brengt deze dag? Ik merk dat de mevrouw me met rust laat en ik begin me wat rustiger te voelen. Ze blijft me aankijken en knippert met haar ogen, om te laten zien dat ik haar kan vertrouwen. Ze is lief. Langzaam beginnen mijn ogen te ontspannen en durf ik ze voorzichtig te sluiten. Wat een heerlijk gevoel. Ook durf ik me te bewegen om te gaan liggen. Heel even maar, want mijn lichaam is nog zo gespannen door mijn angst dat het steeds de gespannen houding aanneemt. Ze noemden mij eerst Bliksem. Misschien omdat ik steeds als een bliksemschicht wegschoot als er iemand in mijn buurt kwam? De mevrouw noemt me nu Boyke. Veel leuker en vriendelijker.

Bliksem bij Eveline (donderdag 15 augustus). We zijn pas een paar dagen onderweg, maar nu al is de blik in zijn ogen meer ontspannen! 

Dag 4 - donderdag

Ik lag nog op de stoel, maar toen de deur openging zocht ik toch weer mijn veilige hoekje op. Ik keek hoe ze aan het eten was en wilde zo graag ook een hapje, want het rook zo lekker. Maar mijn angst hield me tegen. Ik wilde bij haar zitten, samen eten en lekker tegen haar aan liggen… Zodat ze me kon aaien, wat ik zolang gemist heb, en zodat ik heerlijk kon spinnen. Helaas kan ik hier alleen nog maar van dromen, maar als ze heel veel geduld en tijd voor me heeft dan zal het zeker goed komen.

Wat nu weer? Komt ze voor mijn neus iets lekkers eten! Helaas, ik kom niet uit mijn verstopplaats. Je zult iets beters moeten verzinnen vrouwtje. Jammer, ik heb er alleen mezelf maar mee, dat weet ik best. Maar ik durf niet, mijn angst zit zo diep. Waar komt dit toch vandaan? Nee, ik wil niet terugkijken en zoeken naar het WAAROM. Ik wil vooruit kijken, een mooie toekomst hebben. Daar knok ik voor, want het begin is gemaakt! Ik kijk steeds naar het lekkers op het bord, maar verstijf bij de gedachte dat ik naar haar toe moet. Ik knipper met mijn ogen, zodat ze weet dat ik haar vertrouw. Nu sluit ik mijn ogen… een moment van ontspanning. Heerlijk… maar bij elk geluidje ben ik toch weer alert. 

Wordt vervolgd...

Zijn seniorenhonden het 'kind van de rekening' in deze crisis?

We hebben altijd wel één of twee senioren zitten, maar op dit moment rijst het aantal oudere honden echt de pan uit. Bijna de helft is acht jaar of ouder. Ongelofelijk. Dat heb ik in de kleine negen jaar dat ik in het asiel werk nog nooit meegemaakt. Een gevolg van de aanhoudende crisis? Daar ben ik vrij zeker van. Een huisdier kost geld. En ouderdom komt met gebreken. En met gebreken komen over het algemeen de rekeningen van de dierenarts… 1 + 1 = 2. Of, in dit geval: 1 - 1 = 0. Geen huisdier, geen kosten.

Op één na zijn alle honden gevonden. Nemo, de lieve bulterriër van 10+, is namelijk door zijn baasje naar het pension gebracht en nooit meer opgehaald. Ook geen oplossing die de schoonheidsprijs verdient dus. Het enige voordeel van deze optie is dat Nemo in elk geval altijd veilig was, een dak boven zijn hoofd had en eten kreeg. De ontberingen en gevaren van het straatleven zijn hem, op zijn oude dag, bespaard gebleven. Toch heeft het arme manneke zich een tijd lang compleet ontredderd gevoeld. Niet zo vreemd natuurlijk. Je baasje brengt je weg, belooft dat hij je snel weer komt ophalen en laat je vervolgens ijskoud zitten…

Nemo, de prachtige bulterriër van 10+. Een vriendelijk en vrolijke jongen die door zijn baasje naar het pension is gebracht en nooit meer is opgehaald.

Van één hond, een kruising fox van 16 jaar (!), hebben we de eigenaar kunnen achterhalen. Wij blij, hij niet. Want na herhaaldelijke telefoontjes, bleef de man een grote no-show. Hij is nooit komen opdagen dus. Wilde zijn – toen 15 jarige - hond niet meer terug. Dat is dan 15 jaar lang je meest trouwe kameraad geweest. Daar heb je dan bijna 5.500 dagen lief en leed mee gedeeld. Ik kan en zal dit soort mensen echt nooit begrijpen.

Van één van onze andere oude zwervertjes meldde zich onlangs, na 4 maanden (!), ineens de eigenaar. Boos, omdat de informatie op de site niet klopte. Daarin werd gesuggereerd dat het beestje gedumpt was. Dat was helemaal niet zo. Waarom niet eerder gebeld dan? "Hoezo?" Ophalen? "Ja, daag. Daar gaan we toch geen geld voor betalen." Tja... Maar de hond is niet gedumpt… Volgens de letterlijke betekenis van het woord misschien niet. Maar erg groot is het verschil toch echt niet…

Van de overige zes weten we helemaal niets. Alleen dat ze moederziel alleen dolend over straat zijn gevonden. En dat zich nooit iemand voor hen heeft gemeld. Nou mag je natuurlijk niet te snel oordelen. We weten niet wat er met deze honden is gebeurd. Statistisch gezien zou er eentje tussen kunnen zitten van wie het baasje gewoon geen idee heeft waar te zoeken. Voor wie het bestaan van het asiel onbekend is. Mensen op leeftijd misschien, zonder internet en zonder mensen in hun omgeving die hen willen of kunnen helpen. Statistisch gezien, is dat een mogelijkheid. En dat zou natuurlijk heel erg triest zijn. Maar diezelfde statistieken maken het dus ook heel erg aannemelijk dat de rest van de vondelingen harteloos gedumpt is. Op straat gezet en aan hun lot overgelaten. Kun je het je voorstellen? Dat je zo'n oud besje doelbewust ergens een kilometer of twintig van huis uit de auto zet en hard doorrijdt? Dat je misschien nog één keer in de achteruitkijkspiegel naar haar kijkt? Of dat je samen met je trouwe maatje van 10 jaar diep het bos in loopt, hem vastbindt aan een boom, je omdraait en wegloopt? De blinde paniek, het schelle geblaf en doordringende gejank negerend? Zou je nog één keer over je schouder naar hem kijken? En dan wat?... Wat zou er dan in godsnaam door zo iemand heengaan? Wat zou zo iemand voelen? Zou zo iemand wel iets voelen? Mijn maag draait zich om bij alleen al de gedachte eraan. Ik gruwel echt van dat soort mensen. Wat mij betreft is er echt niet één excuus goed genoeg, niet één reden ernstig of dringend genoeg, om dergelijk gedrag te vergoelijken. Er is áltijd een andere optie. Altijd!

Onze lieve Davey, een kruising fox van 16 jaar. De mooie vent is meer dan een jaar geleden zwervend op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Zijn baasje weet dat hij er zit, maar wil hem niet meer terug... 

Mijn grootste angst is dat de oudjes die in het asiel zitten, daar moeten sterven. Dat ze daar hun oude dag moeten slijten en nooit meer de warmte en liefde van een echt eigen gezin mogen meemaken. Dat we – net als een tijdje geleden van Yoda – binnenkort weer afscheid moeten nemen van één of twee van die arme, oude drommels. Geloof me, we doen echt onze uiterste best om het ze zo comfortabel mogelijk te maken, maar een echt thuis kunnen we gewoon niet evenaren. Al proberen we dat, binnen de mogelijkheden die we hebben, natuurlijk wel... Zo hebben Goldie en Beppie gezellig achter de balie gezeten. En mocht onze Yoda, een heel oud foxje, lekker in de kantine wonen. Samen met een paar soortgenootjes. Hij kreeg heel veel aandacht en net zo veel snoepjes (want daar was hij dol op). Kosten nog moeite werden gespaard om de tijd voor Yoda zo aangenaam mogelijk te maken. Onderzoeken, medicijnen, speciaal voer… Yoda kreeg alles wat hij nodig had. En daarom ben ik ook zo blij met het asiel waar ik werk. Ik weet namelijk met hoeveel moeite we ieder jaar het hoofd boven water houden… De crisis is ook bij ons voelbaar. De inkomsten zijn minder en de uitgaven worden (ook door het grote aantal oudere dieren dat medische zorg nodig heeft) alleen maar meer. Toch merken de dieren daar niet veel van. Er wordt op vanalles bezuinigd, maar niet op de zorg aan de dieren. Trots? Ja absoluut! En zo heel af en toe treffen we ook iemand die ons een beetje van die zorg uit handen neemt. Een bijzonder mens, dat er heel bewust voor kiest om een hond op leeftijd te adopteren. Zoals Brownie (een oudere labrador) en Pinkeltje (een stokoud Yorkje) een paar maanden geleden. En de oude Goldie (een golden retriever) onlangs nog. Helaas is Pinkeltje niet meer onder ons. Maar wat heeft dat ventje genoten van de laatste maanden van zijn leven! Zijn baasje heeft echt alles voor hem gedaan en toen het onvermijdelijke moment daar was, is hij rustig ingeslapen in zijn inmiddels zo geliefde en vertrouwde thuis, omringd door de mensen en dieren die zo veel van hem hielden. Wat een groot geschenk… Nu nog springen de tranen in mijn ogen en staat het kippenvel op mijn armen als ik daaraan denk… Wat heb ik een diepe, diepe bewondering voor mensen die hun deur en hart openen voor een oud beestje. Ik hoop dat zij zich realiseren wat ze voor die dieren betekenen… Want dat is echt onbetaalbaar.

Het is crisis. En dat doet rare dingen met mensen. Een dag of wat geleden hoorde ik één of andere talkshowhost opperen dat de crisis misschien wel goed was. Dat we ons nu minder met consumeren en geld bezighielden en meer met relaties en naastenliefde. Nou, dat waag ik te betwijfelen. Alles draait om geld. Nu misschien nog wel meer dan ooit. Het gebrek eraan haalt het slechtste in ons naar boven. We worden er hard en egoïstisch van. Ongevoelig en blind voor het leed van anderen. Met het geld verdwijnt ook het respect en fatsoen, waarmee we met onze dieren omgaan. Ik wil en mag niet generaliseren en met 'ons' bedoel ik natuurlijk niet iedereen. Gelukkig niet. Ik zie ook genoeg voorbeelden van het tegenovergestelde. Maar zo heel af en toe bekruipt me wel het nare en angstige gevoel dat de mensen voor wie dat 'tegenovergestelde' geldt, tot een steeds kleiner wordende minderheid behoren… Of ben ik nou te zwartgallig, te cynisch, te pessimistisch… gewoon te vaak geconfronteerd met de harde realiteit in een dierenasiel?

De blinde Bobo, een kruising boomer van ongeveer 8 jaar oud. Het is een klein wonder dat dit manneke de gevaren van zijn zwerversbestaan heeft overleefd. Al had hij wel een lelijke wond op zijn borst, waar de maden al in zaten... 

Dan hoop ik oprecht dat mensen me massaal laten zien dat ik ongelijk heb! Dat we in de komende maanden niet iedere één of twee weken weer een nieuwe oude, gedumpte viervoeter moeten opvangen. En dat de lieve senioren die we nu hebben zitten allemaal het warme, liefdevolle thuis vinden dat ze verdienen en niet hun laatste dagen hoeven slijten in een opvangcentrum. Dat gun ik al onze kanjers: Beau (rottweiler), Beppie (jack russel), Bobo (kruising boomer, blind!), Davey (kruising fox, woont al 1 jaar bij ons!), Jabulani (jack russel, woont al 3 jaar bij ons!), Kees (flatcoated Retriever), Mogway (kruising boomer), Molly (fox) en Nemo (bulterriër). 

Het kittenseizoen is begonnen… Een kijkje achter de schermen.

Het kittenseizoen is begonnen. En hoewel ik nog steeds en iedere keer weer smelt bij de aanblik van al die kleine pluizenbollen – van soms nog geen dag oud – is dit zeker niet mijn favoriete tijd van het jaar. Althans niet op 'asielwerkgebied'. Voor het overige ben ik een echt zomermens hoor. Maar in het asiel is het in deze periode gewoon best zwaar. Want daar waar de bezoekers zich vol verwondering en genegenheid (terecht) vergapen aan al die kleine, gezonde en speelse hummels, worden de medewerkers achter de schermen helaas ook met veel dierenleed geconfronteerd. Met kittens die op gruwelijke wijze zijn gedumpt, die mishandeld of zwaar gewond binnenkomen. Kittens die misvormd of doodziek zijn, door de voortdurende inteelt of het gebrek aan zorg na de geboorte. Dat zijn geen dingen waar je aan went. Ik niet in elk geval. Het breekt mijn hart, elk jaar opnieuw. Ik heb dan ook veel respect voor de mensen die dit werk dag in dag uit doen…

Zomaar een uur uit het leven van een dierenverzorger

Woensdagmiddag. Iets voor drie uur. Ik had net de ezels schoongemaakt en was een kop koffie aan het drinken. Dik verdiend vond ik zelf, want met de extreme warmte was het beslist geen pretje om bijna twee uur te vegen, poep te scheppen en waterbakken schoon te schrobben. Al deed ik het natuurlijk met veel liefde voor die twee verwende, eigenwijze ezelmannen. ;-) Ik genoot van mijn pauze, tot ik ineens mijn naam hoorde roepen. De medewerkers van de dierenambulance. Of ik even wilde komen helpen. Buiten in de schaduw stond een klein transportmandje met daarin een broodmager wit-zwart kittentje. Het beestje bleek net 300 gram te wegen, terwijl het zeker een week of zes oud was (en dus minstens het dubbele had moeten wegen). Bovendien had de kleine ernstig ontstoken oogjes. Wat ze er mee aanmoesten was de vraag. Voor de nieuwkomers hebben we een aparte ruimte, maar het leek me in dit geval verstandig een apart hokje voor de hummel klaar te maken. Buiten de gezamenlijke ruimte. Kattenziekte, niesziekte en andere besmettelijke – soms dodelijke – infectieziekten vieren in deze periode hoogtij en we wilden geen enkel risico nemen. Dus het hokje ingericht en de kleine verzorgd. Een liefje was het met een enorme honger. Dat was een goed teken en ik hoopte heel erg dat we het beestje er weer helemaal bovenop konden helpen…

Het volgende transportmandje werd gehaald. Een schuw zwart exemplaartje, dat al sissend en proestend liet weten het helemaal niet eens te zijn met zijn onvrijwillige gevangenschap. Ik heb altijd enorm te doen met zo'n bange hummel. Het beestje heeft geen idee wat hem te wachten staat en weet natuurlijk niet dat wij alleen maar het beste met hem voorhebben. En hoe hard ze ook blazen en spugen, met dat formaat blijven het toch gewoon aandoenlijke pluizenbollen… We hebben snel hokje nummer twee klaargemaakt, in de daarvoor bestemde ruimte deze keer en het zwarte kleintje zijn (relatieve) vrijheid terug gegeven. Hij had in elk geval eten en drinken en een veilig onderkomen. Dat moest voor nu even genoeg zijn. Later, als hij een beetje tot rust was gekomen, zouden we ons wel bezig gaan houden met de socialisatie van dit bange ventje.

In de ambulance bleek nog een doos met inhoud te staan. Mensen hadden twee schuwe, wilde kittens in hun tuin gevonden en ze weten te vangen. Ze hadden ze in een kartonnen doos gezet met een dikke handdoek eroverheen. Daar bovenop lag een plank, zodat het duo niet kon ontsnappen. Samen hebben we de doos voorzichtig naar de ruimte voor de eerste opvang gebracht. Ik wilde de kittens niet in de ambulance of buiten overzetten in een transportmandje uit angst dat ze er tussenuit zouden piepen. Volgens de mensen die het tweetal hadden gevonden, waren het 'valse exemplaren'. Ze hadden één van de vinders blijkbaar flink gekrabd en gebeten. Ik was benieuwd. Binnen heb ik de handdoek voorzichtig een heel klein stukje opgetild om te zien met wat voor wilde beesten ik te maken had. ;-) In negen van de tien gevallen blijkt het allemaal heel erg mee te vallen… En zo ook deze keer. Ik zag een piepklein schildpadje en een rood hummeltje weggekropen in het hoekje van de doos en twee paar oogjes keken me bang en vragend aan. Geen gesis, geproest, gespuug of geblaas. En zelfs toen ik mijn hand heel langzaam in de doos liet zakken, bleef het stil. Ze waren absoluut bang en vonden het zeker niet prettig toen ik ze oppakte, maar daar bleef het dan ook bij. Eén voor één heb ik ze voorzichtig in het inmiddels klaargemaakte hokje gezet. Erg goed zagen ze er overigens niet uit. Verwaarloosd en in plaats van wild en fel vond ik ze veel te rustig. Honger hadden ze gelukkig wel en daar was ik blij om. Maar even in de gaten houden dit tweetal…

Ondertussen viel mijn oog op een moederpoes die, samen met haar twee kittens, in een bench zat die op de grond stond. De standaardhokjes zijn niet zo groot en dus hadden we het trio een paar dagen daarvoor in een aparte bench gezet. Ook zij waren overigens verwilderd en door mensen met een vangkooi gevangen. Moeder lag op haar zij en het viel me op dat ze een behoorlijk dikke buik had. Dat had ik niet eerder bij haar gezien en het baarde me zorgen. Een dikke buik bij een onlangs bevallen moederpoes kan bijvoorbeeld een baarmoederontsteking betekenen. Niet goed. Dus snel een collega geroepen, moeder uit de bench gehaald, haar buik bevoeld (die voelde wat hard) en haar getemperatuurd (geen koorts, wel verhoging). Overigens geen handelingen die je in je eentje moet proberen te verrichten bij een verwilderde kat. ;-) Conclusie: geen spoedgeval, maar wel opschrijven voor de dierenarts die de volgende dag zou komen.

Ik herinnerde me ineens dat een collegaatje me had gevraagd of ik die dag even wilde kijken naar het katje met de drie pootjes. Dat was een paar dagen eerder binnengekomen en ze wilde graag weten wat haar verhaal was. Uiteindelijk vond ik Silva – zoals ze inmiddels was genoemd – in de quarantaine. Een schat van een wit-cypers poesje van een jaar of twee oud. Het meisje was door mensen gevonden en naar de dierenarts gebracht. Ze was zeer waarschijnlijk aangereden en zwaargewond en hulpeloos achtergelaten... Gelukkig bestaan er ook nog goede mensen, zoals de vinders van Silva. De dierenarts constateerde een verbrijzeld voorpootje en had geen andere keus dan het te amputeren. Hij heeft vervolgens de dierenambulance gebeld en die hebben het mooie meisje naar het asiel gebracht. Silva is echt een schat. Ondanks alles wil ze dolgraag aandacht en geniet ze enorm van een lekkere kroel- en kriebelbeurt. En hoewel ze pas sinds heel kort door het leven moet met drie pootjes, gaat het haar al verbazend goed af. Zo af en toe moet ze haar evenwicht nog wat vinden, vooral als ze net opstaat, maar voor het overige… petje af. Ik heb Silva nog even uitgebreid geknuffeld en ben toen snel verder gegaan. Dit meisje komt er wel! Dankzij de lieve mensen die haar niet aan haar lot hebben overgelaten…

Silva, onze prachtige driepoot. Aangereden, hulpeloos achtergelaten en godzijdank gered door fantastische mensen. Silva is een vreselijk lieve knuffelkont en zoekt een thuis!

Ik besloot ook nog even naar Edna te kijken. Een prachtig blauwgrijs poesje van net twee maanden oud. Edna was een dag eerder gevonden met prikkeldraad dat zo strak (en lang?) om haar kleine lijfje zat gewikkeld dat de dierenarts het letterlijk uit haar buik heeft moeten halen. Een vreselijk verhaal. Hoe het meisje in godsnaam in die benaderde positie verzeild is geraakt… geen idee. De vraag is of ze het zelf voor elkaar heeft gekregen of er 'een handje bij is geholpen'. Bij dit soort dingen wil ik nooit te lang stil staan. Ze zijn te gruwelijk en de gedachte eraan houdt me regelmatig uit mijn slaap. Edna's wonden waren in elk geval zo ernstig dat ze gehecht moesten worden. We hebben echter goede hoop dat ze volledig zal herstellen. Fysiek in elk geval. Want de kleine Edna heeft een behoorlijke knauw gekregen van het avontuur. Ze is bang en moet maar weinig van mensen hebben. Geef haar eens ongelijk… Nadat ik een paar minuten met Edna had gesproken en haar voorzichtig heb proberen te aaien, heb ik haar maar weer alleen gelaten. Edna heeft nu vooral rust nodig, zodat haar wonden kunnen helen. Daarna gaan we alles op alles zetten om een geweldig thuis voor haar te vinden. Een rustig en ontspannen plekje bij lieve mensen die haar met liefde en geduld weer vertrouwen in het leven geven. Ik hoop dat we die voor haar kunnen vinden!

Edna, ons beeldschone prikkeldraadkatje. Heeft ze zichzelf zo in de nesten gewerkt of heeft iemand haar daarbij 'geholpen'...? We zullen het nooit weten. Belangrijkste is dat het Edna nu heel goed gaat. De wonden helen netjes. Tijd voor een geweldig thuis voor dit kleine, nog wat bange, meisje!

Het was kwart voor vier, dus ik maakte maar meteen een laatste controleronde door alle quarantaineruimten en de ziekenboeg. Water en brokjes bijgevuld en nog even wat AD-voer (speciaal blikvoer) gegeven aan de zieke en zwakkere katjes, waaronder de kleintjes die even daarvoor waren binnengekomen. Links en rechts nog wat oogjes en neusjes schoongemaakt en een laatste keer gekeken naar een paar kleintjes waar ik me echt veel zorgen om maakte. Van een van hen waren in de afgelopen dagen de zusjes en het broertje al overleden en we vreesden natuurlijk heel erg voor het enige overgebleven meisje. Een dapper ding. Ze hield zich kranig, zag er goed uit en at netjes haar AD-voer. Toch brak mijn hart voor haar… wat moest ze bang en eenzaam zijn… Ik heb haar nog even lekker gekroeld. Onder luid protest dat wel, maar dat beschouwde ik in dit geval als een goed teken. Ze was gelukkig nog pittig genoeg. Laat haar in godsnaam gezond blijven en een geweldig leven krijgen! Dan is het in elk geval allemaal ergens goed voor.

Woensdagmiddag. Inmiddels iets na vieren. Een dik uur na mijn halve kop koffie. Een willekeurig uur op een willekeurige dag. Ik had even behoefte aan iets leuks en dus heb ik Vasek – mijn maatje en 'socialisatieproject' – uit zijn kennel gehaald en ben een stuk gaan lopen. Lekker voor hem én voor mij. Even mijn hoofd leeg maken. Het kittenseizoen is begonnen. Nee, niet mijn favoriete tijd van het jaar…