maandag 13 mei 2013

Moor: de zwarte schim op de schutting


Het was ergens aan het eind van de lente in 2006 dat ik rond een uur of 10 's avonds ineens gestommel in de tuin hoorde. Op de schutting leek het wel. Maar toen ik ging kijken, was er niets te zien. Dit tafereel herhaalde zich in de week die volgde nog een aantal maal. Natuurlijk wilde ik weten wat (of wie) zich steeds op mijn schutting afspeelde en dus besloot ik op een avond – met de lichten in de kamer uit – achter het raam te gaan staan en te wachten... De eerste avond gebeurde er niks. Ook de tweede avond stond ik vergeefs een half uur lang in het donker naar buiten te staren. Verdorie. Ik herinner me de frustratie van dat moment nog heel goed. Want hoewel ik vrij zeker dacht te weten dat het om een kat moest gaan, was er toch een beetje twijfel. Een jaar of wat daarvoor had een of andere idioot namelijk in mijn tuin 'ingebroken' (terwijl ik thuis was) en me de stuipen op het lijf gejaagd. Geen prettige ervaring kan ik je vertellen. Ik was dan ook redelijk vastbesloten om te ontdekken wat er aan de hand was. Op de derde avond werd mijn geduld beloond en zag ik ineens een zwarte schim een centimeter of 10 boven de schutting uitkomen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik vond het toch wel erg spannend. Een paar seconde later werd mijn vermoeden echter bevestigd. Het was een kat, een zwarte, maar veel meer dan een schim kon ik in het donker niet ontwaren. En op het moment dat ik de klink van de achterdeur naar beneden deed om naar buiten te gaan… was de vogel weer gevlogen.

Moor is nog een heel aantal avonden lang een schim gebleven. Want steeds als hij ook maar iets hoorde, was hij onmiddellijk verdwenen. Zo vreselijk bang en zo vreselijk schuw was hij. Ik had in die tijd brokjes in de tuin staan voor de egels en dat was waarschijnlijk de reden dat Moor bleef terugkomen. Hij was blijkbaar uitgehongerd. En toen ik hem later wat beter kon bekijken, bleek hij inderdaad behoorlijk mager te zijn. Duidelijk een kater die al langere tijd op straat zwierf. Met heel veel geduld en minstens net zo veel lekker eten, heb ik Moor in de loop van de volgende drie maanden zover gekregen dat hij tot op de deurmat in de keuken durfde te komen. Aanraken was nog een brug te ver en bij onverwachte bewegingen of geluiden ging hij er als een haas vandoor. Maar Moor kwam naar binnen en ik was trots! Ik wist toen nog niet dat ik een maand of 2 later nog veel trotser op hem zou zijn… 


Moor - nog niet helemaal zeker van zijn zaak

Geen opmerkingen:

Een reactie posten